Als je alleen maar bezwaren ziet en beren op je weg, dan gaat het je niet lukken

Toen hij voor het eerst bij me kwam, had hij geen idee welke richting hij uit wilde.

“Ik word niet gelukkig waar ik nu ben, maar ik weet niet waarom niet en ik weet ook niet wat ik wel wil.

Het is echt een heel groot zwart gat.”

 

Een beetje zelfonderzoek heeft hij gedaan, maar dat gaf geen oplossing.

Het was een hele stap voor hem om hulp te vragen, om te onderkennen dat hij er zelf niet uit komt.

 

Gaande het coachtraject komt hij eruit.

“Ik was met al die opdrachten bezig en het werd steeds kleiner en kleiner en kleiner.

Op een gegeven moment viel het kwartje.

Ik herinner het me nog heel goed.

Ik was op vakantie met mijn vriendin.

En tijdens die vakantie zei ik op een dag “Ik weet het”. ”Nu weet ik het; softwareontwikkeling”.

 

Het is totaal iets anders dan hij tot dan toe heeft gedaan.

Ook in zijn vrije tijd heeft hij er nooit wat mee gedaan.

Zijn omgeving reageert dan ook heel verbaasd; “He? En waarom dan?”

 

Voor hem is het een hele opluchting.

Hij weet in welke richting hij verder wil en heeft weer een doel.

 

Maar dan begint weer een hele zoektocht.

“Ik weet nu wat ik wil, maar hoe kom ik daar?”

 

Daarop terugkijkend was dat voor hem best pittig.

Hij kon niets bieden qua ervaring en had niet de juiste achtergrond.

Niet eens een passend vakkenpakket in het voorgezet onderwijs.

En qua leeftijd was hij met zijn 44 jaar ook niet meer de jongste.

 

Hij had zelfs geen alternatief plan.

Softwareontwikkeling, dat moest het worden.

 

Na enig onderzoek komt hij tot een besluit.

“Ik moet een leerwerktraject hebben.

De organisatie die mij de training geeft, moet mij aanbieden aan een organisatie waar ik stage kan lopen.”

 

Dat soort organisaties zijn er niet zo veel, maar hij wist ze te vinden.

Hij komt een organisatie op het spoor die zich juist richt op mensen die geen technische achtergrond hebben.

Hij leest hun referenties, blogartikelen en LinkedIn berichten.

Die geven hem veel informatie en bevestigen hem in zijn keuze voor hun concept.

De selectie voor het opleidingstraject is zwaar, maar hij komt erdoor.

Mede dankzij zijn goede voorbereiding.

 

Van de traineegroep is hij de oudste.

In het team waar hij stageloopt is dat ook het geval.

Zelf zegt hij daarover:

“Wel grappig.

Ik ben degene met de minste kennis, wel de oudste.

Maar geen enkele belemmering hoor”.

 

Inmiddels is het traineetraject afgesloten.

En heeft hij een contract bij een energieleverancier.

Via die organisatie is hij alweer met verdere bijscholing begonnen.

 

Terugkijkend op hoe hij bij mij terecht gekomen is, zegt hij:

“Ik zat in een enorme dip toen ik hier kwam, liep helemaal vast en dacht ‘wat kan ik nog’?

Ik ben te oud, heb te veel verschillende banen gehad en heb me niet gespecialiseerd.

Ik moet de rest van mijn leven denk ik dit maar blijven doen.

Maar dat wil ik niet, want ik ben ongelukkig.

Dus ik moest wel.

Ik moest echt wel, want qua gezondheid ging het niet goed met mij.

Niet dat ik ziek thuis kwam te zitten, maar elke werkweek voelde voor mij heel zwaar.”

 

En over zijn coachtraject zegt hij:

“Het is goed dat mensen beseffen dat het heel hard werken is.

Dat het je niet komt aanwaaien.

Als je ongelukkig bent met je werk, dan is er maar één persoon die daar iets aan kan doen en dat ben jij zelf.

En het is ook niet zo dat iemand tegen jou gaat zeggen ‘Doe dat of dat dan maar’.

Het is echt zelf ontdekken.

En als je alleen maar bezwaren ziet en beren op je weg, dan gaat het je niet lukken.”

 

 

 

Ben jij net als mijn oud-coachklant niet gelukkig met je werk?

Valt elke werkweek je zwaar?

Lees mijn boek Wat wil ik nu echt?– Een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

Schat je in dat een individueel coachtraject beter bij je past?

Neem gerust contact met me op. Graag maak ik tijd voor je vrij om je vragen te beantwoorden.