Au! Een afwijzing doet pijn.
Hoe om te gaan met een afwijzing bij een sollicitatie.
Is het jou ook wel eens overkomen dat je uren hebt zitten zwoegen op een sollicitatiebrief en dat je dan toch een afwijzing krijgt? Dat je denkt dat je optimaal in een profiel past en dat je dan toch niet uitgenodigd wordt voor een gesprek?
Of dat je zelfs twee keer op gesprek bent geweest voor een vacature en dat je het dan toch niet wordt?
Dat doet pijn. En dat is heel begrijpelijk
Afwijzing doet pijn bij iedereen.
Er wordt “nee” gezegd, terwijl je “ja” wilt horen. Je kent het gevoel misschien vanuit de relationele sfeer, maar met betrekking tot werk is dat gevoel niet anders. Ik hoor dat ook met regelmaat van mijn coachklanten.
Het doet pijn als je niet uitgenodigd wordt voor een gesprek, zeker als je veel tijd en energie hebt gestopt in het schrijven van een overtuigende brief en een mooi, aan de functie aangepast cv. Het doet nog meer pijn als je je sollicitatiegesprekken goed hebt voorbereid, voor je gevoel goede gesprekken hebt gevoerd, maar dan alsnog een afwijzing krijgt.
“Ik ben kennelijk niet goed genoeg”, is een interpretatie die voor de hand ligt. Zeker als je te horen krijgt dat een ander beter past in het profiel. Waar het voor de een relatief gemakkelijk is om hiermee om te gaan, kan dat voor een ander heel moeilijk zijn.
Een situatie wordt bepaald door hoe wij er tegenaan kijken. De definitie van een situatie bepaalt wat we voelen, wat we doen en wat we laten. Zo kunnen onverwerkte verliezen en afwijzingen op een ander vlak dan werk, de reactie van de afgewezen sollicitant kleuren. Sowieso is misschien voor de een sneller ‘het glas half vol’, voor de ander ‘het glas half leeg’.
Rationeel bekeken heb je bij traditioneel solliciteren veel concurrentie.
Wist je dat 70% van de baanopeningen überhaupt geen vacature wordt, maar anderszins wordt ingevuld? En wist je ook dat ondanks dat, 70% van de baanzoekers nog steeds geneigd is om traditioneel te solliciteren? Laat daar eens een kansberekening op los, dan laat het rekensommetje al gauw zien dat je met veel anderen moet concurreren, ook al voldoe je aan de eisen in het profiel. Rationeel gezien is er dus een gerede kans dat de organisatie iemand anders kiest en dat jij wordt afgewezen, ook al ligt dat niet direct aan jou.
Het is hoe dan ook belangrijk dat je voor een sollicitatie goed bent toegerust.
Je ‘verschiet je kruit’ als je voortijdig gaat solliciteren. Ik denk daarbij aan een cv dat nog niet ‘staat’ en aan een brief waarin je nog niet helder kunt verwoorden waar jij voor gaat.
En heb je je kwalificaties nog niet in beeld en ben je nog niet in staat om daarover overtuigend te communiceren, stel het solliciteren dan nog even uit.
Zo hoor ik wel eens van coachklanten ‘niet geschoten is altijd mis’. Maar niet goed voorbereid of te vroeg gesolliciteerd, is al gauw een negatieve ervaring rijker. En ook al sta je daar van tevoren misschien niet zo direct bij stil, de afwijzing hakt er ook bij jou, misschien toch stevig in. Die frustratie kun je je beter besparen.
Tot op zeker hoogte is solliciteren te vergelijken met een wedstrijdsport.
Denk bijvoorbeeld maar eens aan wedstrijdsporten waarbij je wordt beoordeeld door een jury. Toevallig hoorde ik laatst nog een anekdote betreffende Sjoukje Dijkstra op Radio 1. Over hoe een van de juryleden haar een onvoldoende gaf, naast de vele negens van overige juryleden.
De selectiecommissie is als een jury, die jouw kwalificaties weegt. Ook bij solliciteren wordt gejureerd en de cijfers kunnen ook bij selectie uiteenlopen. Er hoeft maar één lid ergens twijfel aan te ontlenen en je totaalscore komt lager uit de bus. Helaas is dat soms een ongrijpbaar proces.
De goede sporter leeft in het bewustzijn dat er winnen, maar ook verliezen is. Bovendien is er voor een sporter vaak ook nog ‘zilver’ of ‘brons’. En ook al gaat de sporter voor ‘goud’, ook ‘zilver’ of ‘brons’ is al een hele eer. Bij solliciteren is er helaas alleen maar ‘goud’. Maar toch kun je een ‘zilver’-gevoel hebben, ook al heb je de baan niet.
Een sporter ontwikkelt een mentaliteit waardoor hij bij ieder wedstrijd herstelvermogen heeft. Een sporter weet hoe te recupereren. Ook een sporter zal namelijk enigszins balen bij ‘brons’, want hij gaat eigenlijk voor ‘goud’. Het is dan de kunst om zo snel mogelijk te herstellen, de knop om te zetten en vol energie te trainen voor een volgende wedstrijd.
Bij solliciteren is dat niet anders. Het is de kunst om na een afwijzing door te gaan. Zoals een van mijn coachklanten het in zijn recommendation verwoordde, het proces van solliciteren kan voelen als een roller coaster. Het ene moment lijkt de nieuwe baan heel nabij, een ander moment kan een sollicitatie voor je gevoel weer helemaal mis lopen.
In mijn optiek is solliciteren vaak een soort hordelopen. Bij elke sollicitatie moet weer een hobbel, een horde genomen worden. Elke sollicitatie vraagt weer een nieuwe inspanning, scherpe focus en bundeling van aandacht, energie en kracht.
In de sport zal je mental coach je leren om te gaan met je verliezen. Hij zal je leren een negatieve sportervaring om te zetten in positieve actie. Dat kan ook door te analyseren hoe je van ‘brons’ naar goud kunt gaan.
Zo ben ik er ook voor jou als loopbaancoach. Ik zorg ervoor dat je optimaal bent toegerust om te solliciteren. Mocht een sollicitatiegesprek niet verlopen zoals verwacht, dan zullen we samen analyseren wat daar een rol bij heeft gespeeld. Zo help ik je verliezen in sollicitatiesituaties te hanteren, op te lossen en ervan te leren. En zo help ik jou om te komen van ‘brons’ tot ‘goud’.
Ik nodig je uit om te reageren op dit artikel. Ik waardeer het zeer als je jouw ervaringen deelt.
Ha Marlène,
Voor veel mensen zal dit heel herkenbaar zijn en zij zullen dankbaar gebruik maken van wat jij hen kunt aanreiken als je een stukje met hen meeloopt in hun loopbaan.
Als ik zelf solliciteer en geen uitnodiging krijg of niet aangenomen word, voel ik daarbij geen pijn. Simpel om het feit dat ik dat niet als afwijzingen ervaar, maar dan weet dat dat niet de baan is waar ik op mijn plaats zal zijn.
Ik voel sterk het vertrouwen dat ik een nieuwe baan krijg die bij mij past. Die baan is er al, alleen mij nog niet bekend op dit moment. Ik heb mijn frequentie optimaal afgestemd op het Universum en hoor en zie en ben heel alert wat er bij mij langskomt net alsof ik aan de kant van de rivier zit en kijk naar wat er met de stroom wordt langsgevoerd. Ik pak er uit wat voor mij goed voelt en bij mij past. Daar is geduld voor nodig en dat heb ik geleerd omdat ik in mijn leven ervaar dat de uitkomst van loslaten, boven mijn verwachting zal zijn.
Prioriteit 1 is voor mij liefde leven, Het Universum weet perfect wat ik nodig heb met betrekking tot een baan. Daar zal ik terechtkomen. Ik laat me verrassen.
Warme groet,
Els
Els, dank je voor je reactie. Het is mooi als je zo met een afwijzing om kunt gaan. Ik kan me goed voorstellen dat een afwijzing dan ook geen pijn doet, maar een teken is dat de baan waarschijnlijk ook niet de baan is die bij je past.
En ik ben het helemaal met je eens, ergens zit er een organisatie of opdrachtgever op jou te wachten. Houd je ogen en oren open. Op zeker moment komt het naar je toe. Men is dan geneigd om te denken dat het dan toevallig is, maar zo toevallig is het niet. Zie daarvoor ook een van mijn andere artikelen met als titel ‘Toeval in je loopbaan bestaat niet’.
Mensen die ver in hun uitkering zitten of er geen meer krijgen moeten wettelijk de baan krijgen. Mensen die net werkeloos zijn die kunnen wel wachten. Zo red je de economie.
Diegene die het langst werkeloos is krijgt de baan.
Dag,
Dank voor de reactie, maar ik denk dat jouw idee niet gaat werken. Of je de economie ermee redt, dat is volgens mij nog maar zeer de vraag. Ik denk dat het niet zo is. Maar mogelijk is mijn referentiekader een ander dan dat van jou.
Zeker, die van mij gaat zover als een betere koopkracht bij een breder publiek die hun geld wel weer in vakanties en extraatjes gaan stoppen. Waar de bedrijven weer baat bij hebben. Diep denken.
Hoe meer mensen hun geld kunnen en vooral willen spenderen met oog op een veilige marge tot het persoonlijke budget, hoe beter.
Als men wereldwijd toepast dat de langdurige werkloze met een redelijke richtlijn tot de vacature-eisen als eerste aan de baan komt, dan heeft de zojuist werkloze die een uitkering heeft opgebouwd, nog wel even een vangnet.
Dat hier uitzonderingen op zijn dat zal best. Zoals mensen met schulden die toch werken en werkloos worden. Maar alles is uit te werken. Het voorttrekken van zojuist werklozen ten opzichte van de langere thuiszitters gaat in ieder geval ellende opleveren zoals we dat reeds kennen. Om maar niet te zwijgen over ziekte, dus depressies en de daarbij behorende neveneffecten op het functioneren en het betrekken van instanties om deze gevallen af te handelen, wat weer geld kost.
Na 2 jaar solliciteren, afwijzing na afwijzing, zie je het echt niet meer zo. Dan wil je verdorie gewoon een keer een baan hebben. Jaren aan cv building doen met vrijwilligerswerk, stages, werkervaringsplaats en allerhande activiteiten. Ook nog maar een 2e master erbij. Maar het solliciteren gaat voor geen meter. Alleen maar domme afwijzingen zoals ‘je woont te ver weg’, ‘helaas hebben we 850 reacties ontvangen waarbij andere kandidaten meer ervaring hadden’, ‘helaas pas je niet in het functieprofiel (terwijl je zowel qua ervaring als eigenschappen voldoet aan de punten van de vacature en dat ook kan aantonen), ‘we hebben een andere kandidaat uitgekozen met meer relevante werkervaring (hoe krijg ik dat dan als starter als ik nergens word aangenomen???????) ‘beste meneer'(als je een mevrouw bent), simpelweg geen reactie krijgen enzovoort. Dan heb je bijna zin om de handdoek in de ring te gooien. Talloze cv cursussen, sollicitatietrainingen.. Iedereen biedt aan om je cv tips te geven om er dan achter te komen dat je cv er prima uitziet en ze in workshops onder de indruk zijn van je cv en brief. Helpt helemaal niks. Niemand snapt er wat van. Inmiddels ben je een depressie nabij en denk je soms dat je beter van een gebouw af kunt springen. Als er toch niemand op je zit te wachten. 9 van de 10 keer blijkt men je brief niet eens gelezen te hebben. Tragisch dit.
Dag Esther,
Ik kan je diepe teleurstelling en frustratie goed begrijpen. Traditioneel solliciteren door met een brief te reageren op een vacature blijft een soort loterij. En dan moet men maar toevallig jouw lotnummer trekken, wil je in de prijzen vallen. Doe het eens anders, want als je blijft doen wat je deed, dan krijg je wat je kreeg. Wil je meer aan de weet komen over die andere benadering? Laat je dan inspireren door de artikelen op mijn blog. En wil je er eens over doorpraten? Bel (0575-544588 / 06-54762865) of e-mail ([email protected]) me gerust om daarvoor een afspraak te maken.
Beste Marlene,
Bedankt voor je artikel, heb er echt troost uit geput. Ik ben vandaag afgewezen voor een functie, nadat ik 2 plezierige gesprekken bij de organisatie heb gevoerd. Afwijzing via mail, met vermelding dat ik nog gebeld wordt met een toelichting. Ik ben er eerlijk gezegd meer kapot van dan ik aan anderen zou toegeven, ik had zo’n zin in deze baan en visualiseerde het al helemaal hoe ik dat zou doen en wat ik allemaal zou meemaken. Ik ben sinds november aan het solliciteren en heb tot nu toe meerdere afwijzingen na een sollicitatiebrief ontvangen, maar dat raakte me niet zozeer als deze afwijzing. Deze baan wilde ik echt en dit was de eerste keer dat ik steeds verder kwam in de procedure en mijn hoop nam toe.
Het ergste vind ik nog dat ik alleen maar kan gissen naar de redenen en daardoor haal ik me van alles in mijn hoofd. Kwam ik niet goed over, was ik te openhartig over mijn verbeterpunten, schepte ik teveel op over mijn kwaliteiten, gedroeg ik me te vrij of vonden ze me juist te formeel? Leek ik niet deskundig genoeg, geloofden ze mijn voorbeelden waarmee ik kwaliteiten probeerde te bewijzen niet of vonden ze mijn ervaringen irrelevant? Paste mijn kleding niet bij hun cultuur? Zat mijn haar te slordig of droeg ik teveel make-up? Ik zit met allemaal vragen en ik krijg er toch geen (eerlijk?) antwoord op. Het is erg deprimerend maar ik mag er maximaal een dag van balen. Morgen stuur ik weer een nieuwe sollicitatiebrief. Wie wil me hebben?
Dag Marguerite,
Dank je voor je uitgebreide reactie. Ik kan jouw grote teleurstelling heel goed begrijpen. Je was al zover gekomen in het selectieproces. Ik adviseer je om het telefoongesprek even af te wachten en als je met een paar dagen niets hebt gehoord, zelf even het initiatief te nemen.
Leg ze jouw vragen voor. Maar dan positief geformuleerd. Bijvoorbeeld ‘Hoe kwam ik bij jullie over?’, Wat vonden jullie van mijn presentatie?’, ‘Wat waren voor jullie doorslaggevende punten om te kiezen voor een andere kandidaat?’.
Waarschijnlijk denk je, gekleurd door jouw donkere bril door de grote teleurstelling, veel te negatief over jezelf. En nogmaals, deels blijft succes bij traditioneel solliciteren een lot uit een loterij. ‘Keep up!’