Intuïtief werken zonder voorbedacht concept

Lang niet iedereen kan het.  

En al kun je het, dan wil dat nog niet zeggen dat je het doet.   

Paloma Varga Weisz (Mannheim 1966) doet het.  

 

Ik moest aan haar denken naar aanleiding van een dagje keramieken in mijn atelier, samen met mijn dochter en een van onze kleinzonen.   

Bijzonder is dat veel van het oeuvre van Paloma Varga Weisz houtsnijwerk is.  

Graag had ze namelijk een opleiding gevolgd aan een Duitse kunstacademie, maar daar werd ze in eerste instantie afgewezen.  

Als alternatief schreef ze zich in voor de traditionele opleiding tot houtsnijder, in het Beierse Garmisch-Partenkirchen.  

Stel je voor, drie jaar lang zwoegen op het snijden van hout tussen wat zij noemt, ‘de knickerbockers en koekoeksklokken’.  

Naar haar zeggen, is het net zo moeilijk als ‘het ragfijn schillen van een houten appel’. 

Nu weet ik niet hoe moeilijk het schillen van een houten appel is.  

Maar vroeger werd mij als kind voorgehouden dat het heel knap was als je een appel kon schillen in een lange ongebroken schil.   

Zo knap, dat je dan kon trouwen.  

En als het schillen van een gewone appel in één doorlopende beweging al knap gevonden wordt, hoe vaardig moet je dan wel niet zijn als je een houten appel ragfijn wilt kunnen schillen.   

Volgens Varga Weisz vereist het zowel grote fysieke als mentale inspanning en concentratie. 

 

Overigens werkt zij niet alleen met hout.  

Ze werkt met diverse materialen. Bijvoorbeeld ook met klei, met textiel of met samengestelde materialen.  

Zij maakt driedimensionaal werk, films, hele installaties en ze schildert en tekent op papier.  

 

Ze laat zich onder andere inspireren door werk van andere kunstenaars. Bijvoorbeeld door een tekening van Rembrandt, maar ook door pre-christelijke, middeleeuwse verbeeldingen.  

In die laatste afbeeldingen en verhalen kon iedereen een andere rol aannemen dan je zou verwachten op basis van identiteit en rolpatronen.  

Lichamen van zowel mannen als vrouwen hebben in het werk van Varga Weisz dan ook geen vaste vorm en mensen en dieren werden gecombineerd tot magische wezens. 

 

Intuïtief werken zonder voorbedacht concept

 

Ze werkt deels intuïtief en zonder voorbedacht concept. Als ze begint aan een beeld, weet ze nog niet wat het wordt.  

Bijvoorbeeld bij ‘Wilde Leute’ zet ze de beelden neer op een bijna schetsmatige manier.  

En de terracotta figuurtjes zien eruit als wonderlijke androgyne mensen met dierenoren. 

 

Met betrekking tot werk kunnen mensen als Varga Weisz een mooie inspiratiebron zijn.   

 

Het was voor haar geen makkelijke weg om te komen waar ze nu is.  

Ze werd in eerste instantie afgewezen voor de kunstacademie, maar stond open voor een alternatieve route.  

Uit haar uitlatingen over de opleiding tot houtsnijder blijkt wel dat die opleiding qua omgeving niet echt haar wereld was.  

Zeker als je in aanmerking neemt, dat zij als dochter van een kunstenaar opgroeide in een heel creatieve context.  

Maar zij heeft zich het ambacht van het houtsnijden meer dan eigen gemaakt.  

Na haar opleiding als houtsnijder werd ze aangenomen aan de kunstacademie in Düsseldorf.  

En het houtsnijden is nu voor haar een belangrijk unique selling point.  

  

Ze durft het proces zijn gang te laten gaan en durft te vertrouwen op haar intuïtie.  

Ook in een begeleidingstraject naar ander werk is dat een belangrijke factor, die van invloed is op het resultaat van het traject.   

Durf het proces zijn gang te laten gaan.  

Want een tot in detail voorbedacht concept kan het proces flink verstoren.  

Dat geldt ook voor een interne (of externe) criticus die steeds weer zijn oordeel laat horen.  

 

En zit je eenmaal in het uitvoerende proces, ga dan voor het werk dat je voor ogen hebt.  

Ga door, ook al vraagt het zowel grote fysieke als mentale inspanning en concentratie. 

 

 

Zoals een van mijn coachklanten naar aanleiding van een van mijn e-mails het verwoordde:  

“Je e-mail was weer een goede trigger om werk te maken van het product dat ik in de markt wil zetten.  

Dan zie ik jouw mailtje en denk, oh ja, gas er op!” 

 

En gas erop blijven houden, denk ik dan.  

 

 

Zou je eigenlijk wel ander werk willen, maar voelt het ook wel lekker comfortabel om te blijven zitten waar je zit?  

Durf kritisch in eigen spiegel te kijken en neem zelf de regie over je loopbaan.  

Durf de stap naar buiten te zetten en maak werk van ander werk.  

En kun je daar wel wat hulp bij gebruiken? 

Je weet me te vinden.  

 

 

 

 

/door

Je carrière is niet één rechte lijn naar de finish

Carrière maken? Begin er niet aan voor je 50ste, schreef Japke-d. Douma in het NRC.

Dan heb ik het niet verkeerd gedaan, denk ik bij mezelf. Alhoewel, wanneer ben je je carrière begonnen? En wat zie je als het hoogtepunt in je carrière?  

Stiekempjes zijn voor mij misschien toch mijn werk als zelfstandig loopbaancoach en de publicatie van mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ de kroon op mijn werk. En zie ik de stappen daarvoor, als stappen in die richting.  

Maar dat is achteraf geredeneerd. Want bij het zetten van de stappen was ik me lang niet altijd bewust van waar die toe zouden leiden.

 

Wees niet ongerust als jouw carrière niet rechtlijnig verlopen is.

 

Misschien heb je dat al eens over mij gelezen. Maar toen ik trouwde heb ik zelfs mijn pensioen afgekocht. Mijn vriendinnen deden dat ook. En goed voorbeeld leek goed volgen.  

Overigens zijn zowel mijn vriendinnen als ikzelf, later weer aan het werk gegaan en aan het werk gebleven. En was het toch niet zo’n verstandige zet om mijn tot dan toe opgebouwde pensioen af te kopen. Maar op het bewuste moment had ik dat nog niet zo scherp. Want ik had geen beeld van hoe mijn loopbaan eruit zou kunnen gaan zien.  

 

Terugkijkend op mijn loopbaan, zie ik mezelf als een laatbloeier. Pas tijdens mijn docentschap aan de lerarenopleiding van Fontys Tilburg, kreeg ik de geest. Keuzebegeleiding in de zin van loopbaanbegeleiding, daarvan ging mijn vuurtje branden. En daarin wilde ik me verder ontwikkelen.  

Opgegroeid in een Katholiek gezin, zou je kunnen zeggen, het was een late roeping. Misschien denk je daarbij aan intrede in een klooster, maar dat is niet wat ik bedoel.  

Ook in ‘loopbaanland’ is roeping een veelgebruikte term. En dan in de betekenis van iets waar je niet omheen kunt. Iets waarmee je gepassioneerd aan de slag gaat, waar je energie van krijgt en waarmee je een bijdrage kunt leveren aan wat voor jou van betekenis is.  

 

Het vakgebied loopbaanbegeleiding boeide me zodanig dat ik in eerste instantie puur uit interesse, vakken gevolgd heb bij collega’s van de Academie Mens en Arbeid (AMA) van Fontys Tilburg. Collega’s, omdat ik als docent de overstap had gemaakt van de lerarenopleiding naar de AMA.  

Uiteindelijk heb ik met een aangepast opleidingsprogramma de deeltijdopleiding afgerond, tot wat toen nog heette beroepskeuzeadviseur.  

En dat na afronding van een brede hbo-opleiding met pedagogische, psychologische en creatieve vakken, een hbo en hbo-master orthopedagogiek met als afstudeerrichting kinderpsychiatrie en leerstoornissen.  

En werkervaring als pedagogisch medewerker, docent handvaardigheid en muziek in het voortgezet onderwijs en docent aan de lerarenopleiding. In die laatste functie heb ik allerlei vakken gegeven in het kader van de onderwijskundige voorbereiding, gezien mijn expertise met name vakken met betrekking tot leerlingbegeleiding en mentoraat.  

 

Mijn carrière is dus beslist geen rechte lijn naar de finish. Integendeel. 

Ik heb heel wat uitstapjes naar links en naar rechts gemaakt.  

Die uitstapjes hebben me veel gebracht en hebben me gevormd. Door mijn brede ervaring, zowel door studie als door werk, kan ik vanuit een breed theoretisch kader naar loopbaanvragen kijken en putten uit een goedgevulde toolbox.   

 

 

Daarmee wil ik zeggen: Wees niet ongerust als jouw carrière niet rechtlijnig verlopen is.  

Zoals een van mijn coachklanten het verwoordde, toen we samen werkten aan haar cv: ‘Het is wel een ratjetoe aan ervaring.’ ‘Er zit weinig lijn in’.  

Dat is niet iets om je zorgen over te maken. Wat dat betreft is het goed, om je te realiseren dat jij niet de enige bent waarvoor dat zo is. En wat die brede ervaring je heeft gebracht.  

Misschien is het langzamerhand zelfs zo, dat het merendeel van de loopbanen niet rechtlijnig verloopt. En dat steeds minder mensen hun leven lang hetzelfde werk blijven doen.  

Loopbanen zijn veel flexibeler geworden. Mensen wisselen makkelijker van werkgevers, switchen van het ene vakgebied naar het andere en van specialist naar generalist.  

De opwaartse carrière waarin je begint als junior en eindigt als senior manager of directeur, komt nog maar weinig voor.  

 

 

Zit je voor je gevoel nu niet goed op je plek?  

En wil je werk: 

  • Dat je voldoening geeft, omdat je ervaart dat je ertoe doet?  
  • Dat je energie oplevert, in plaats van dat het je energie kost?  
  • Waarin je kunt groeien en bloeien? 
  • Waarin je balans ervaart, doordat je naast je werk tijd en energie kunt besteden aan wat belangrijk voor je is? 

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?‘ – Een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

 

 

 

 

/door

Geen moed zonder angst

Angst en moed brengen mij terug naar zomer 2010.

Samen met man en kinderen heb ik al heel wat huttentochten gelopen. Al jaren ben ik lid van de Nederlandse Klim en Bergsport Vereniging (NKBV) en onze zonen hebben al de nodige cursussen en tochten van de NKBV gevolgd.

Zomer 2010 valt onze keus op een huttentocht in de Spaanse Pyreneeën. Inlopen doen we in Frankrijk. Voor mij is het iedere keer weer dikke pret als we het eerste sneeuwveld tegenkomen. Heerlijk! Sneeuw als beloning voor de klim.

Na een ruime week zitten we er lekker in, zijn goed ingelopen en beginnen aan onze huttentocht in de Spaanse Pyreneeën. Het is er prachtig en ik kijk mijn ogen uit. We hebben het gezellig met zijn viertjes. Onze jongste zoon en zijn vriendin zijn met ons mee. Zoonlief is een goede berggids. En een ‘berggeit’, zoals later zal blijken.

We overnachten in de Refugi Colomina, een kleine en gezellige hut op 2.295 meter boven de zeespiegel. Energiek vervolgen we onze tocht met stevig klimmen en dalen en af en toe best wel uitdagende passages. Thomas met al zijn ervaring in de bergen weet ons overal goed doorheen te loodsen. Soms denk ik ‘Zo, dit hebben we weer gehad, het is maar goed dat ik hier niet nog een keer door- of overheen hoef.’

Er ligt volop sneeuw. Maar zonder stijgijzers is die goed te belopen. Totdat het steil naar beneden gaat. Ik zie het plaatje nog voor me. Een kom en een en al sneeuw. Een alternatieve route zou vele uren omlopen betekenen. Teruggaan naar de hut willen we niet. Dus we moeten wel.

Voor mijn gevoel heb ik samen met Martin, mijn man, wel een uur op de rand van de kom gezeten, starend naar beneden. De meest enge denkbeelden kwamen in me op. Hoe kom ik hier heelhuids vandaan?

Eerst de rugzak maar eens af. Thomas doet de proef op de som om een indruk te krijgen van hoe steil de helling is. Voor hem een makkie. Als een berggeit hupt hij vol zelfvertrouwen van de helling naar beneden. Met rugzak op. Geen probleem, zou je denken. Het wordt pas een probleem als je bang bent. Dan sta je wiebel op je benen en mis je de stevigheid en stabiliteit die je juist nodig hebt.

 

 

Ik denk dat het een klein half uurtje geduurd heeft voordat ik ‘om’ was. Thomas heeft mijn rugzak naar beneden gebracht. En met de neus van zijn bergschoenen zigzaggend op de helling als het ware een trappetje gemaakt waarin ik de neuzen van mijn schoenen kon zetten. En met mijn vingers kon ik me vast klauwen in de sneeuw. Daarbij dan niet achteromkijken hoever ik nog naar beneden moet, maar dapper stappen zetten.

Gaandeweg voel ik dat de angst minder wordt. Opgelucht kom ik heelhuids beneden, waar mijn rugzak al op me ligt te wachten. Vanaf beneden bezien, is de helling helemaal niet zo eng als die er van bovenaf uitzag.

 

Zo kan het je ook vergaan als je stappen wilt zetten in je loopbaan. Als je het bekende niet durft los te laten. En niet de moed hebt om je angst voor het onbekende te overwinnen en maar blijft zitten waar je zit.

Want, zoals André Gide schreef: ‘De mens ontdekt geen nieuwe oceanen als hij de moed niet heeft om de kust uit het oog te verliezen.’

Dat geldt ook voor ontdekken van nieuwe mogelijkheden voor werk. Heb je het bekende eenmaal losgelaten, dan zal blijken dat het helemaal niet zo eng is als je dacht.

 

Heb de moed om stappen te zetten. Nelson Mandela zegt in zijn boek Long Walk to Freedom over moed:
‘Ik heb geleerd dat moed niet de afwezigheid van angst is, maar het overwinnen ervan. Een dapper man is niet hij die geen angst voelt, maar hij die zijn angst weet te overwinnen.’

 

 

Wil je stappen zetten in je loopbaan, maar ontbreekt het je aan moed om ervoor te gaan?

Boek een afspraak in, in mijn online agenda voor een oriënterend gesprek met deze link.

Als loopbaancoach ben ik je gids en rust ik je toe zodat jij de moed hebt om écht een stap in je loopbaan te zetten. Moed is daarbij niet de afwezigheid van angst. Moed is angst voelen en toch je hart volgen.

En ik zorg er als loopbaancoach voor dat je niet ‘uitglijdt’, als jij de uitdaging aangaat.

 

 

 

 

/door

Als de hoop verdampt

Al heel mijn werkzame leven investeer ik flink in mijn persoonlijke en professionele ontwikkeling.

Het levert me niet alleen veel op, ik geniet er ook van.

Zo had ik bijvoorbeeld bij het schrijven van mijn boek een schrijfcoach. Ook al had ik op het gebied van schrijven al eerder trainingen en masterclasses gevolgd.

Toen ik écht startte met het schrijven van mijn boek, voelde ik heel duidelijk dat ik dat niet alleen wilde doen.

Ik had behoefte aan een sparringpartner, een coach. Iemand die mij feedback gaf, mij op het goede pad hield en indien nodig een steuntje was in mijn rug.

Daar heb ik heel wat vruchten van geplukt.

Onze driewekelijkse afspraken werkten voor mij als stok achter de deur om de afgesproken hoofdstukken te schrijven. En de feedback gaf me iedere keer weer energie om door te gaan.

 

Met betrekking tot mijn vakgebied volgde ik in juli 2023 een training ChatGPT voor loopbaanprofessionals en neem ik, als follow-up van de training,  deel aan de maandelijkse intervisie.

 

Ook met betrekking tot mijn ondernemerschap leer ik voortdurend bij door het volgen van masterclasses en trainingen, al dan niet online.

Bijvoorbeeld over marketing.

Zo leerde ik ook het gedachtegoed van Jeff Walker kennen, met name hope marketing.

Hope marketing is een vorm van marketing waarbij je een product of dienst ontwikkelt, in de markt zet en dan maar hoopt dat daar klandizie voor is.

En dat is dus niet dé manier.

 

Ook als je jezelf als product of dienst in de markt wilt zetten gaat hope marketing niet werken.

Misschien heb je mazzel en heb je bij traditioneel solliciteren een winnend lot getrokken uit de loterij.

Maar met alleen een goed cv en een mooie sollicitatiebrief moet je maar hopen dat je uitgenodigd wordt voor een gesprek.

 

Waarom willen niet genoeg is om je doel te realiseren

 

En na dat gesprek met crossed fingers maar hopen dat je een van de kandidaten bent, die door mag naar de volgende ronde.

En zo ja, dat je uiteindelijk geselecteerd wordt voor de vacante functie.

En dan nog, is het hopen dat de functie is, zoals je had gedacht.

 

Maar voordat je al die hordes hebt genomen …….

Vaak stagneert het al bij de eerste horde.

Iemand mailde mij:

“Ik dacht redelijk positief over mijn kansen op de arbeidsmarkt: de economie is goed, ik kan van alles en word van veel dingen enthousiast. Wanneer ik vacatures ga lezen, kom ik snel genoeg een leuke baan tegen.”

Ja, ik kan me voorstellen dat je dat denkt, maar niet zelden pakt het toch anders uit.

 

Het is de kunst en de kunde om je afhankelijkheid te minimaliseren en je kansen op succes te maximaliseren. Als je jezelf succesvol in de markt wilt zetten.

Dat kan door je hoop niet te vestigen op traditioneel solliciteren. Maar te denken en te handelen als een succesvolle ondernemer.

Zorg dat je heel helder hebt wat jij te bieden hebt op de arbeidsmarkt en de waarde die je levert met jouw kwaliteiten, voor een werkgever of opdrachtgever.

En zorg dat je goed zicht hebt op waar behoefte aan is op de arbeidsmarkt.

Zodat jij een koppeling kunt maken tussen enerzijds wat jij te bieden hebt en wat jij in de markt wilt zetten en anderzijds wat de arbeidsmarkt nodig heeft.

 

Dan is het geen kwestie van hopen dat je sollicitatie succes heeft.

Dan ben je zelf aan zet. Je neemt zelf de regie.

En zeker met een beproefde strategie en volgens een goed doordacht plan, realiseer je wat jij voor ogen hebt.

De afgelopen vijfentwintig jaar zijn honderden van mijn coachklanten je daarin voorgegaan.

 

Ben je nieuwsgierig naar wat ik daarbij voor jou kan betekenen?

Maak gerust een afspraak voor een oriënterend gesprek. Dat kan eenvoudig door een klik op deze link.

 

 

 

 

/door

Do less, then obsess

Je kent ze vast ook wel, van die restaurants met tig gerechten op de kaart. Zoveel gerechten dat het bedienend personeel denkt en communiceert in termen van nummers in plaats van namen.

Vooral Aziatische restaurants zijn naar mijn ervaring goed in het samenstellen van een super uitgebreide menukaart, maar menig Italiaans restaurant kan er ook wat van.

Voor zover je het als gast dan meekrijgt, is het vaak ook hartstikke druk in zo’n keuken. Dat is geen wonder.

Ik kan me niet voorstellen dat je met zo’n uitgebreide menukaart voor elk gerecht echt waarde kunt leveren. Ook al organiseer je het nog zo goed.

Geef mij maar een restaurant met beperkte keuzemogelijkheden.

 

Er zijn van die restaurants, die het je heel makkelijk maken.

Dat doet me denken aan een restaurant in Odeceixe, Portugal. Houd je van een beknopte menukaart? Nou, die hebben ze daar.

Je kunt kiezen uit twee opties: ‘4 momentos’ of ‘7 momentos’. Dat is het. Wat de momentos zijn, dat moet je maar afwachten.

Bij het welkomstdrankje wordt wel aan je gevraagd of er iets is wat je niet wilt of mag eten.

In de keuken is het niet druk. Je ziet vanuit het restaurant dat er met veel aandacht wordt gewerkt. En er komt zeker geen lawaai uit de keuken.

En they do less; vier gerechten van het zeven gangen menu zijn identiek aan het menu met de vier gangen. Evenals alle kleine hapjes als verrassingen tussen de gerechten door.

But they obsess; over elke creatie is goed nagedacht. En elk gerecht wordt met heel veel zorg bereid, tot in de puntjes opgediend en gepresenteerd. Elk gerecht is een creatie.

Zij leveren waarde, niet alleen wat betreft de gerechten, maar ook qua ambiance en gastvrijheid.

 

Meer waarde in werk; do less, then obsess

 

Ook met betrekking tot je werk is het goed om je niet gek te laten maken door alle drukte en welbewust keuzes te maken. Je te concentreren op een gering aantal kernactiviteiten waarmee je de meeste waarde toevoegt.

Stel prioriteiten. Krijg daar een obsessie voor, ga met extreme toewijding aan het werk en zeg nee tegen de rest.

Door die extreme toewijding kom je tot buitengewone resultaten.

Less and more; minder activiteiten of zoals in het restaurant minder gerechten, meer geconcentreerde aandacht.

Maximaliseer de waarde van je werk door te kiezen voor een beperkt aantal activiteiten en besteed daar alle aandacht aan.

Combineer daarbij jouw passie (datgene waar je energie van krijgt) met je purpose (zingeving). Dan heb je nauwelijks nog het gevoel dat je het te druk hebt, want wat je doet heeft betekenis.

 

 

 

Heb je nog geen helder beeld van waar jij écht warm voor loopt? Waar je energie van krijgt en waar je een bijdrage aan wilt leveren?

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ – een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

 

Weet je bij voorbaat dat je wel wat hulp kunt gebruiken om een antwoord te krijgen op jouw loopbaanvragen?

Plan een afspraak in voor een oriënterend gesprek. Dat kan met deze link.

 

 

 

 

/door

Als je niet weet waarom je doet wat je doet, dan kun je niet vlammen

In mijn normale doen kijk ik nauwelijks televisie.

Maar in Portugal willen we ’s avonds nog wel eens een serietje kijken of een film op Netflix.

Want leeswerk heb ik dan overdag al gedaan en socializen in de avond is er in the middle of nowhere niet bij.

Dus lekker de houtkachel aan en knus een aflevering van een serie of een film kijken, samen met M.

Geïnspireerd door een van mijn connecties keken we ‘Hugo’ van Martin Scorsese, op Netflix.

Helaas niet in 3D, zoals die oorspronkelijk is gemaakt en bedoeld.

In 3D is die vast fascinerender, doordat je letterlijk meegenomen wordt in het verhaal.

 

Het verhaal is gebaseerd op een kinderboek.

Maar het gaat zeker ook over ‘grote-mensen-dingen’.

Al komen ze dan uit een kindermond.

 

“I wonder what my purpose is…”, vraagt Isabelle zich af.

 

Ze wordt gerustgesteld door Hugo:

“Everything has a purpose, clocks tell you the time, trains take you to places.

I’d imagine the whole world was one big machine.

Machines never come with any extra parts; you know.

They always come with the exact amount they need.

So, I figured if the entire world was one big machine, all of us were made for a purpose.

I couldn’t be an extra part.

I had to be here for some reason.

And that means you have to be here for some reason, too.”

 

En Hugo vervolgt:

Maybe that’s why a broken machine always makes me a little sad, because it isn’t able to do what it was meant to do.

Maybe it’s the same with people. If you lose your purpose… it’s like you’re broken.”

 

En ja, als je je bestemming kwijt bent, dan ben je op weg naar nergens.

En als je niet weet waarom je doet wat je doet, dan kun je niet vlammen.

 

Als je niet weet waarom je doet wat je doet, dan kun je niet vlammen

 

 

Maar zie er maar eens achter te komen wat jouw bestemming is.

Dat is nog niet zo makkelijk.

Bovendien kan het best spannend zijn.

Want wie weet wat het resultaat is van jouw ontdekkingstocht.

 

Op zoek gaan naar wat je drijft, jouw purpose, is een avontuur.

“We can get into a trouble”, zegt Isabelle.

Waarop Hugo heel relativerend antwoordt:

“That’s how you know it’s an adventure”.

 

En:

“It’s like a puzzle.

When you put it together, something’s going to happen.”

 

En zo is dat.

Ik zie dat ook in mijn coachtrajecten.

Gaande het traject onderzoeken en expliciteren we de puzzelstukjes, voor zover je die je al in huis hebt.

En wordt duidelijk welke stukjes nog ontbreken.

De ontbrekende stukjes verkennen we, geven ze vorm en ‘kleuren’ ze in.

Zodat uiteindelijk de hele puzzel kan worden gelegd en het resultaat zichtbaar wordt.

En jij vol vuur kunt gaan voor wat jij voor ogen hebt.

 

 

Kun jij bij het leggen van jouw puzzel wel wat hulp gebruiken?

Misschien ook wel omdat je de nodige stukjes mist?

Neem gerust contact met me op.

Graag ga ik het avontuur met je aan, om samen jouw puzzel te leggen.

 

 

 

 

/door

Inhuman resources

Heel af en toe kijk ik een film of serie op Netflix. Een van die series is Inhuman resources.

Waar dat van toepassing is, zoals bij Inhuman resources, kan ik het dan niet laten om koppelingen te maken naar mijn vakgebied.

 

De serie gaat over Alain Delambre, die 40 jaar gewerkt heeft als HR-adviseur, maar vanwege zijn leeftijd wordt ontslagen.

Al zes jaar lang is hij werkloos.

Hij pakt aan wat voorhanden is om toch wat inkomen te genereren. Zo stopt hij bijvoorbeeld in de stromende regen flyers onder ruitenwissers van auto’s.

En als orderpicker werkt hij in een distributiecentrum van een firma handelend in auto-onderdelen. Daar wordt hij afgesnauwd en onderuit geschopt door zijn leidinggevende.

Hij voelt zich uitgeput en vernederd. Het wordt hem duidelijk te veel en gekleineerd en gefrustreerd slaat hij zijn leidinggevende tegen de grond.

Dat komt hem duur te staan. Hij krijgt zijn ontslag en het bedrijf doet aangifte van mishandeling.

De ellende stapelt zich op. Bij gebrek aan inkomsten dreigt hij zijn flat te moeten verkopen. En waar hij probeert met klussen nog wat geld te verdienen, heeft zijn vrouw geen idee waar hij rondhangt en verliest haar vertrouwen in Alain.

 

Inhuman resources; wat een ontslag en lange periode van baanloosheid met je kunnen doen

©Foto: Denis Makarenko / Shutterstock.com

 

Al met al ontaardt het verhaal van Alain (rol vertolkt door Éric Cantona) in een crimineel drama. Wat dat betreft vind ik de oorspronkelijke Franse titel van de serie ‘Dérapages’ fijnzinniger en beter passend bij het verhaal van Alain dan de titel van de Netflix serie.

 

Alain vervolgt immers 40 jaar lang als een keurige werknemer zijn loopbaan pad.  Maar hij vliegt finaal uit de bocht als het hem allemaal te veel wordt.

 

Ook al ontaardt het verhaal in de serie in een crimineel drama, als je het criminele drama weg filtert, dan vallen een aantal herkenbare zaken op.

Wat Alain overkomt, overkomt helaas meer mensen. Jarenlang heb je toegewijd je werk gedaan. Maar door omstandigheden, welke dat ook mogen zijn, raak je je baan kwijt.

 

Het verhaal van Alain bevestigt dat je wat betreft je loopbaan niet op je werkgever moet rekenen. Dat je je niet afhankelijk daarvan moet opstellen.

Ook al denk je dat je hoog en droog zit bij je huidige werkgever.

Of dat je, mocht je je baan verliezen, altijd nog terug kunt vallen op een uitkering.

Want ook een uitkering is gebonden aan een bepaalde termijn.

En als je eenmaal in een neerwaartse spiraal terecht komt, dan is het moeilijk om daar weer uit te komen.

 

Als Alain een passende vacature op zijn vakgebied op het spoor komt, is het mooi om te zien hoe hij opbloeit.

Hij ziet de mogelijke baan als zijn redding. Vol goede moed gaat hij het proces aan om van zijn sollicitatie een succes te maken.

Hij spant zich maximaal in om de baan te krijgen. Heel grondig doet hij zijn onderzoek naar de organisatie en verzamelt essentiële informatie.

 

Daardoor komt hij niet alleen goed beslagen ten ijs in het selectieproces.

Dankzij de goede voorbereiding is hij in staat om het spel te veranderen. Als hij hoort dat hij als een joker gebruikt wordt, verandert hij zijn strategie.

Omdat hij zich zo goed geïnformeerd heeft is hij in staat om zelf de regie te pakken.

In plaats van slachtoffer is hij volwaardig tegenspeler. Hij heeft zich in een positie geplaatst waarin hij een krachtige actor wordt in het geheel.

 

Helaas blijkt zijn overwinning uiteindelijk een pyrrusoverwinning. Wat hij gewonnen heeft is minder dan het verlies dat hij geleden heeft om te winnen.

 

 

Ook al is Inhuman resources een gedramatiseerd verhaal, het laat goed zien wat een ontslag en een lange periode van baanloosheid met je kunnen doen.

Dus: ‘Be prepared!’

Zorg dat je bijblijft en dat je je marktwaarde behoudt.

Zorg dat je goed voorbereid bent op veranderingen op de arbeidsmarkt. Dat je proactief en strategisch loopbaangedrag kunt laten zien. En over de juiste vaardigheden en tools beschikt om je succesvol aan te passen.

Met mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ kun je je die vaardigheden eigen maken.

De combinatie met de aangereikte tools zorgt ervoor dat je je als professional vrijelijk kunt bewegen op de arbeidsmarkt en tijdig bij kunt sturen als dat nodig is.

 

 

 

 

/door

Wees je bewust van wat je te bieden hebt

Aanvankelijk was ik totaal niet met mijn loopbaan bezig.

Toen ik trouwde heb ik zelfs mijn pensioen afgekocht.

Ik dacht “Voor die paar jaar dat ik heb gewerkt, levert de betaalde premie toch niets op.”

Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik toen zo heb kunnen denken. Maar tsja, vriendinnen deden het ook.

Erop terugkijkend had de tijdgeest er zeker mee te maken.

 

In eerste instantie was ik fulltime moeder van onze twee oudsten.

Dat beviel me best.

Maar er kwam vrij snel verandering in.

 

Op de lerarenopleiding waren ze op zoek naar mensen zoals ik.

Ze wisten van mijn studie orthopedagogiek en mijn specialisatie kinderpsychiatrie en leerstoornissen.

Aan mij de vraag of ik beschikbaar was voor vervanging van een collega die aan het promoveren was.

Daar had ik wel oren naar.

Voor onze kindjes heb ik opvang geregeld, een huishoudelijk hulp, die had ik al.

Zo heb ik een jaar lang vakken gegeven als onderwijs- en leerpsychologie en allerlei vakken met betrekking tot leerlingbegeleiding en mentoraat.

Heerlijk vond ik het.

 

Na dat jaar kwam de collega die ik verving weer terug en was ik dus overbodig.

Ik werd weer fulltime moeder. Ook dat vond ik best.

 

Maar op de lerarenopleiding waren ze me niet vergeten.

En zo werd ik nog een aantal keren als een soort ‘uitzendkracht’ ingehuurd.

Mijn oppas was heel flexibel, dus dat was niet het probleem.

Het punt was dat ik zelf aan het denken werd gezet.

 

Ik realiseerde me dat ik niet langer als flexibele kracht ingehuurd wilde worden.

Ik werd me bewust van wat ik te bieden heb. En de waarde die ik lever, in dit geval voor de lerarenopleiding.

Ik vond het werk erg leuk om te doen, maar voortaan wel onder mijn voorwaarden.

Er moest recht gedaan worden aan mijn kwaliteiten.

Flexibele contracten wilde ik niet langer.

Uiteindelijk heb ik er al met al zeven jaar met veel plezier gewerkt.

En door een inspirerende collega werd ik op het spoor gezet van keuze- en loopbaanbegeleiding.

 

Ook voor jou is het goed om je te realiseren wat je te bieden hebt op de arbeidsmarkt.

Je bewust te zijn van de waarde die je levert voor een opdrachtgever of werkgever.

Niet alleen jij mag blij zijn met een mooie nieuwe baan, ook een werk- of opdrachtgever mag blij zijn als jij voor zijn organisatie wilt werken.

 

Bewustzijn van de waarde die jij levert is het begin, maar alleen bewustzijn is niet genoeg om mooi werk te realiseren.

Zorg dat je helder kunt communiceren over jouw kwaliteiten en wat de inzet van jouw kwaliteiten een opdrachtgever of werkgever oplevert.

Voorkom dat je in gesprekken met werk- of opdrachtgevers met de mond vol tanden zit.

 

Voorkom dat je in gesprekken met werk- of opdrachtgevers met de mond vol tanden zit

 

 

Zorg dat je resultaten van jouw inzet concreet kunt benoemen. Niet alleen in je cv en in je profiel op LinkedIn, maar met name ook in gesprekken.

Zorg, dat je de verhalen paraat hebt, die kunnen dienen als bewijsmateriaal.

Het werken met succesverhalen helpt je daarbij.

Bovendien doet het schrijven van succesverhalen je niet alleen voelen en ervaren waar je goed in bent, maar ook wat je leuk vindt om te doen.

En de bijdrage die jij wilt leveren met jouw werk.

 

Laat je inspireren door een coachklant van me:

“Ha Marlène, dat is een tijdje geleden. Ja, met mij gaat het goed en ik heb het nog steeds goed naar mijn zin in mijn werk. Ben er zelfs wel een beetje trots op, dat ik dat nog voor elkaar heb gekregen in slechte tijd (2013) op mijn 54e. Het coachtraject heeft me goed geholpen, vooral om zaken te verwoorden in gesprekken.”

 

 

 

 

/door

Wees niet te happig, doe het even rustig aan

Spring niet te snel naar het huwelijksaanzoek; lees ik op de site van Werf&.

Dat is een site over recruitment en arbeidsmarktcommunicatie.

En ook al ben ik geen recruiter, de informatie is interessant voor mij om op de hoogte te blijven van ontwikkelingen op de arbeidsmarkt.

En de handreikingen voor recruiters.

 

Veel recruiters zijn volgens het artikel erg gericht op conversie, het binnenhalen van kandidaten.

Terwijl het beter werkt, als recruiter en kandidaat elkaar eerst wat leren kennen.

Wees niet te happig, doe het even rustig aan, is dan ook het advies.

Zorg ervoor dat kandidaten jou als recruiter leren kennen, voordat je een aanzoek doet.

En anderzijds dat je als recruiter de kandidaat leert kennen.

 

Wees niet te happig

 

Want, zeg nou zelf.

Het is toch een beetje raar, als een recruiter eerst verleidelijk toenadering tot je zoekt.

Vervolgens jou als kandidaat doorlicht in een selectieprocedure.

Om in tweede instantie te zien wat voor vlees hij in de kuip heeft.

 

Als kandidaat wil je dat toch niet? Of je moet al de wanhoop nabij zijn, denk ik dan.

Je wilt eerst wel eens zien wie je voor je hebt en in een gesprek aftasten of er sprake is van een match met betreffende recruiter.

Voordat je überhaupt verder wilt praten.

 

Het is goed om je dat realiseren als je zelf contacten legt in het kader van netwerken.

“Misschien kan ik eens een dagje meelopen”, denk je dan in je enthousiasme.

Ik hoor mijn coachklanten dat ook wel eens zeggen.

 

Maar pas op, dan ga je veel te snel.

Je moet eerst in een gesprek elkaar een beetje leren kennen.

Als er een klik is, dan komt de volgende stap mogelijk vanzelf.

En als die niet vanzelf komt, dan kun je er altijd nog om vragen.

Als er eenmaal een goede basis is gelegd.

 

Eigenlijk is het net als bij marketing. Je moet elkaar eerst leren kennen, dan een beetje leuk vinden en dan vertrouwen.

Dat is een proces dat tijd nodig heeft.

Dat je niet moet willen versnellen, ook al wil je het nog zo graag.

Sla je stappen over, dan heb je alle kans dat deuren voor je gesloten blijven.

En dat je het tegenovergestelde bereikt van wat je eigenlijk wilt.

 

Dus, wees niet te happig met netwerken, doe het even rustig aan.

 

 

Vind je het überhaupt lastig om de stap naar buiten te zetten?

Weet je niet waar te beginnen en hoe je het aan moet pakken?

Klik op deze link en plan een afspraak in voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

/door

Kinderlijke nieuwsgierigheid is waardevol

“Waarom moet ik een dutje doen?”

“Waarom mag ik geen ijsje?”

“Waarom mag ik niet bij jou blijven?”

“Waarom mag ik niet met papa mee?”

In eerste instantie zul je de vragen van je peuter nog heel geduldig beantwoorden, maar als het waarom maar door blijft gaan…….

Als ouder kun je er helemaal suf van worden.

Zeker als je merkt dat je peuter nauwelijks meer luistert naar jouw antwoorden en het volgende waarom alweer in de mond heeft.

 

Toch zijn waaromvragen zo gek nog niet. Ook niet in sollicitatiegesprekken.

Als recruiter kun je beter niet vragen ‘Vertel eens iets over jezelf’.

Ook geen ‘Wie, wat, waar, wanneer?’

Vraag in plaats daarvan 5 keer achter elkaar: Waarom?

 

Dat levert de beste sollicitatiegesprekken op volgens Charlotte Mutsaerts, gedragswetenschapper en actief in de recruitmentwereld.

Als je 5 keer achter elkaar ‘Waarom?’ vraagt, dan eindig je volgens haar altijd met de waarheid.

 

Kinderlijke nieuwsgierigheid is waardevol bij baanverwerving

 

“Het is bijna kinderlijke nieuwsgierigheid, maar het is wel een beproefde techniek die je meer leert over wat een kandidaat echt beweegt”, zegt ze.

 

Kinderlijke nieuwsgierigheid komt je ook goed van pas bij het onderzoeken van de mogelijkheden op de arbeidsmarkt, die passen bij wat jij te bieden hebt en het werk dat jij wilt doen.

En als kinderlijke nieuwsgierigheid je niet zo aanspreekt, noem het dan de attitude van de nieuwsgierige onderzoeker.

Wil je succesvol je onderzoek doen naar behoeften op de arbeidsmarkt, dan is die attitude cruciaal.

Als nieuwsgierige onderzoeker betreed je belangstellend en gedreven het onderzoeksveld waar jouw passie ligt. Vanuit een onderzoekende houding en op basis van jouw expertise bedenk je jouw vragen voor het gesprek.

 

Daarbij kan het heel goed zijn dat je op basis van je achtergrondonderzoek op internet of op basis van eerdere gesprekken, gekomen bent tot bepaalde hypotheses. Door jouw interviewtechniek kun je toetsen of jouw hypotheses juist zijn en zo ja, in hoeverre dat zo is.

Concreet denk ik daarbij aan het stellen van jouw vragen, aandachtig luisteren, samenvatten en doorvragen op de informatie die op tafel komt.

 

Waarschijnlijk wordt het dan niet vijf keer achter elkaar ‘Waarom?’, maar spelen met varianten daarop.

Bijvoorbeeld: ‘Welk aspect daarbinnen speelt met name een rol?’, of ‘Welk facet?’, ‘Wat is daarbij een cruciale factor?’

Ik noem dat pinpointen. Steeds weer doorvragen tot je de kern te pakken hebt.

Belangrijk is dat je een helder beeld krijgt van wat er speelt, zodat je in kaart krijgt waar jij een bijdrage aan kunt leveren.

 

 

Ben je op zoek naar ander werk?

Heb je een goed beeld van wat je te bieden hebt en van het werk dat je wilt doen, maar lukt het je nog niet om dat te realiseren?

Neem contact me op. In een oriënterend gesprek bepalen we dan in onderling overleg wat jij nodig hebt om jouw ideale baan te realiseren.

 

 

 

 

/door