Wil jij je droombaan vinden?

‘Denk terug aan je jonge jaren’, zegt Japke-d. Bouma in NRC.

Het is een van de 13 stappen van haar plan om je droombaan te bedenken en te bereiken.

 

In mijn jonge jaren, ik denk dat ik een jaar of tien of twaalf was, wist ik wat ik wilde worden: verpleegster.

Ik was in die tijd onder behandeling bij de dermatoloog en hij maakte me snel duidelijk dat ik dat met mijn eczeemhanden wel kon vergeten.

Zo volgzaam als ik was en zo veel vertrouwen als ik kennelijk had in het oordeel van de dermatoloog, heb ik het idee van verpleegster worden maar snel laten varen.

Vervolgens heb ik in die periode überhaupt niet meer nagedacht over mijn loopbaan.

 

Ik weet wel dat een van mijn vriendinnen toen al wist dat zij verloskundige wilde worden. Toen heette dat nog ‘vroedvrouw’. Ik vond het heel bijzonder dat zij daar zo stellig in was, maar het was voor mij geen inspiratie. Terwijl ik wel al heel vroeg vakantiewerk heb gedaan op de zuigelingenafdeling van wat toen nog heette ‘de vroedvrouwenschool’ in Heerlen.

 

Marlène, 16 jaar, vakantiewerk vroedvrouwenschool 

 

Veel jaren later heb ik nog weleens gedacht dat verloskundige als beroep heel goed bij mij had kunnen passen. Maar na alle andere opleidingen die ik al had gevolgd en ook alle werkervaring, was dat geen serieuze optie meer.

 

‘Probeer veel uit!’, zegt Japke. ‘En als het niks is, ga je weer door.’

Dat doet me denken aan de voordracht die Steve Jobs in 2005 hield aan de Stanford University over ‘connecting the dots’; het belang van het leggen van de juiste verbindingen tussen de ervaringen en inzichten in het leven.

In zijn persoonlijk leven, de verbindingen tussen de ervaringen en inzichten, die hij tijdens het volgen van colleges had opgedaan en die volgens hem aan de basis van het succes van Apple hebben gestaan.

Daarbij gaf hij aan dat de cruciale verbindingen vooraf door hem niet waren voorzien, maar dat pas achteraf bleek hoe belangrijk ze waren voor de uitzonderlijke innovaties van Apple.

 

Wat dat betreft is het mooi en waardevol om eens terug te denken aan je leven tot nu toe. Welke ervaringen en inzichten springen er voor jou uit?

En vervolgens: Hoe kun je verbindingen maken tussen de verschillende inzichten en ideeën?

Steve Jobs zei daarover: ‘This approach has made all the difference in my life.’ Misschien geldt dat ook wel voor jou.

 

Die verbindingen laten zich overigens niet sturen, zegt Jobs. Gaandeweg moeten ze zelf kunnen ontstaan: ‘You can’t connect the dots forward; you can only connect them backwards.’

Het inzicht in de verbindingen ontstaat dus pas terugblikkend.

 

En vooruitkijkend, dient er sprake te zijn van vertrouwen in een toekomst als aantrekkingskracht (attractor); ‘So you have to trust that the dots will somehow connect in your future. You have to trust in something: your gut, destiny, life, karma, whatever.’

 

Had jij vroeger een droombaan? En heb je die baan stap voor stap ook gerealiseerd?

Of:

Heb jij je droombaan nog niet gevonden? Sterker nog, heb je geen idee van hoe die eruit zou moeten zien?

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’ – Een loopbaanstrategie voor gedreven hbo’ers en academici die meer waarde willen realiseren in hun werk.

 

 

 

 

Zoals je misschien weet, wandel ik graag en maak ik elke ochtend een ochtendwandeling. Daarmee start ik mijn dag.

Wandelen is voor mij geen sport, want bij sport denk ik aan afzien en discipline. De vierdaagse van Nijmegen lopen, is bijvoorbeeld voor mij geen aantrekkelijke optie. Alhoewel ik met heel veel plezier terugdenk aan de vele huttentochten die we hebben gemaakt. En ik best weer eens een huttentocht zou willen maken.

 

 

Ik ben beslist niet de enige die graag wandelt.

Vorige week maakte ik nog een stevige wandeling met een van mijn coachklanten. Op haar verzoek, een wandeling als afronding van haar loopbaantraject. Vorige maand is zij begonnen in een mooie, nieuwe baan.

Voor mij was het fijn om haar ervaringen in haar nieuwe werk te horen en samen terug te blikken op ons traject.

Want ja, samen een succes maken van een loopbaantraject, daar ga ik voor. ‘Samen’ is cruciaal voor mij. Want alleen, kan ik niet het succes creëren dat we beogen in een traject. Dat moeten we samendoen.

En het is mooi om ons succes dan ook samen te vieren. En al wandelend onze ervaringen uit te wisselen.

 

Omdat samen er een succes van maken cruciaal is voor het resultaat van het loopbaantraject, start ik elk traject met een oriënterend gesprek. Dat gesprek is écht wederzijds oriënterend.

Voor jou als klant om je een beeld te vormen van mij als persoon en mijn aanpak en werkwijze in loopbaantrajecten.

Voor mij als loopbaancoach om me een beeld te vormen van jou als persoon en van jouw loopbaanvraag. Om op basis daarvan een inschatting te maken of ik jou kan helpen om te komen tot antwoorden op jouw vragen.

En zo ja, dan gaan we samen op weg om van ons traject een succes te maken.

 

In mijn visie zit het antwoord op jouw loopbaanvragen in je. Het is de kunst en de kunde om in een coachtraject dat antwoord eruit te halen.

Daarbij ben ik niet de persoon die jou louter een advies gaat geven welk werk het beste bij jou past. In mijn begeleidingstrajecten past een rol als coach dan ook beter dan een rol als adviseur.

In mijn trainingen en individuele loopbaantrajecten laat ik je ervaren hoe je komt tot meer waarde in werk:

• Waarde in de zin van de waarde die jij levert voor een werkgever of opdrachtgever. 
• Waarde als maatschappelijk bijdrage die jij levert met je werk. 
• Persoonlijke waarde(n) die jij terugziet in je werk. 
• Waarde die werk je impliciet of expliciet teruggeeft als arbeidsvreugde. 
• Waarde van werk in balans met privé.
  

Dat betekent concreet dat je je vaardigheden eigen maakt om proactief loopbaangedrag te laten zien en strategisch met je loopbaan om te gaan. Zodat je je als professional vrijelijk kunt bewegen op de arbeidsmarkt en tijdig bij kunt sturen als dat nodig is.

 

 

Voel jij je gevangen in je huidige werk? 

Durf je geen stappen te zetten, vooral omdat je niet weet welke richting je uit wilt gaan?

Laat het me horen. In een oriënterend gesprek kun je jouw vragen aan me voorleggen. En kun je je een beeld vormen van mij en mijn aanpak. Zo’n oriënterend gesprek is kosteloos. En verplicht je tot niets.

En ben je een medewerker die valt onder de sector Rijk of werk je bij de Autoriteit Persoonsgegevens en ben je de afgelopen drie jaar onafgebroken in dienst bent geweest? Lees hier meer over het door het A+O fonds Rijk gesubsidieerde loopbaanbegeleidingstraject.

 

 

“Wat nou conservatorium?

Waarom zou een vrouw pianist moeten worden?

Je kunt maar beter gewoon trouwen en baby’s krijgen.”

 

Men lacht haar hard uit als ze haar werkelijke ambitie kenbaar maakt: dirigent worden.

‘Ze’, is Antonia Brico in de film De dirigent.

Het verhaal speelt in de twintiger jaren van de vorige eeuw.

 

Antonia Brico is met haar ouders vanuit Nederland geëmigreerd naar Amerika.

Haar ouders blijken overigens niet haar biologische ouders te zijn.

Antonia werd geboren als kind van een Italiaanse pianist en een jonge Nederlandse vrouw, een tienermoeder.

Haar adoptieouders zijn met haar naar Amerika gevlucht, omdat de biologische moeder naarstig op zoek is naar haar dochter.

 

Antonia droomt ervan om dirigent te worden.

Ze heeft kennelijk het muzikaal talent van haar biologische vader.

Je ziet in de film hoe ze bij een concert de partituur meeleest en een zodanig scherp muzikaal gehoor heeft, dat ze feilloos een verkeerd gespeelde noot detecteert.

 

Niemand neemt haar ambitie, dirigent worden, serieus.

Vrouwen kunnen niet spelen in een orkest.

Vrouwen kunnen ook niet leiden.

Laat staan dat mannen zich in een orkest laten aansturen door een vrouw; dat druist in tegen alle tradities.

 

Maar Antonia blijft standvastig en overwint het ene obstakel na het andere.

Ze is de eerste vrouw die het Berlijns Philharmonisch Orkest, een van de beste orkesten ter wereld, dirigeerde.

En dat op 24-jarige leeftijd.

 

 

Wist je dat nog steeds af en toe beweerd wordt dat de eigenschappen die vereist zijn voor een dirigent, typisch mannelijk zijn.

Zoals bijvoorbeeld ‘een fysiek overwicht’?

Dat Jorma Panula (1930), Finse dirigent, componist en docent orkestdirectie, die veel grote dirigenten van tegenwoordig heeft opgeleid, de hem gestelde vraag ‘of vrouwen kunnen dirigeren’ ooit beantwoordde met:

“Absoluut niet…. Vrouwen kunnen het proberen, maar het is echt anders. Ik zie ze hun best doen, zweten, hun gezicht betrekken, maar het wordt er alleen maar slechter van; het is puur een biologische kwestie.” 

En dat de jonge dirigent Vasili Petrenko (1976) bijvoorbeeld beweerde dat “een mooie vrouw voor het orkest de musici alleen maar afleidt.”

En de directeur van het Parijse conservatorium, zei dat dirigeren “niet te combineren valt met het moederschap.”

 

 

Ook al mogen vrouwen inmiddels wel leren dirigeren, op de dirigentenopleidingen melden zich nog altijd minder vrouwen aan dan mannen.

Gelukkig neemt het aantal vrouwelijke dirigenten dat bij een professioneel orkest wordt gevraagd, toe. En worden vrouwelijke dirigenten zichtbaarder.

 

 

Overigens is het niet alleen in de muziekwereld zo, dat je obstakels moet overwinnen om je talenten tot bloei te brengen.

Heel gemakkelijk worden ambities in de kiem gesmoord, bijvoorbeeld doordat mensen in je directe omgeving aangeven dat je onvoldoende talent hebt om te realiseren wat je voor ogen hebt.

Dat je beter je pijlen op iets anders kunt richten.

Of dat er geen droog brood te verdienen valt met wat jij voor ogen hebt en dat je jouw droom maar droom moet laten en een pragmatische keuze moet maken.

Of dat je als vrouw in een mannenberoep wel heel stevig in je schoenen moet staan om je te kunnen handhaven.

Dus dat je beter iets anders kunt kiezen.

 

Het zijn allemaal tegenargumenten, die ervoor zorgen dat je jouw talenten niet gebruikt.

Ze eerder wegstopt, dan dat je ze ontwikkelt.

 

 

Misbruik je talenten niet door ze niet te gebruiken

Koester je talenten.

Voedt ze waardoor je ze ontwikkelt en ze vol tot bloei kunnen komen.

 

 

In mijn coachtrajecten kom je jouw talenten op het spoor.

Je ervaart wat ze voor jou betekenen en je krijgt zicht op hoe je ze te gelde kunt maken in het werk dat je doet.

En hoe je jouw loopbaan zo dirigeert dat je realiseert wat je voor ogen hebt.

 

 

Wil je meer zicht op wat individuele loopbaancoaching bij MEER WAARDE IN WERK voor jou zou kunnen betekenen?

Bel (0575 544588/ 06 54762865) of e-mail ([email protected]) me gerust voor het maken van een afspraak voor een gratis oriënterend gesprek.

 

 

 

 

Wat zijn er veel parallellen te trekken tussen de dieren- en de mensenwereld!

In een van mijn vorige berichtjes schreef ik over de bruine beer die zich liet intimideren door de wolven in het berenbos in het Ouwehands Dierenpark in Rhenen.

Ook van de zeehonden kunnen we leren.

 

In een uitzending van Het echte leven in de dierentuin zagen we de zeehondenpups Fien en Joep.

Pups blijven na hun geboorte een week of drie/vier bij hun moeder en van hun moeder krijgen ze heel vette melk. Stel je voor, met een vetgehalte van 45%. Dat is nog meer dan bij slagroom!

Het is geen wonder dat zeehondenpups daar snel van groeien.

Na vier weken wegen ze al zo’n 20 tot 25 kilo, terwijl dat bij de geboorte rond de 10 kilo is.

 

Maar lang houdt de moeder haar jong niet aan de borst. Na een paar weken moeten de pups zichzelf zien te redden.

En dat is aardig rigoureus. Niet rustig afbouwen; als het klaar is dan is het klaar.

De moederdieren maken zich weer op voor de volgende cyclus, paren met de mannetjes en dan begint het hele proces opnieuw.

 

 

Zichzelf zien te redden; dat betekent voor de zeehondenpups vis leren eten.

Kennelijk moeten ze dat echt leren en dat gaat, afgaand op de beelden van het voederen in Ouwehands, niet altijd even makkelijk.

Ook al zien de pups hun maatjes gretig happen naar de vis.

Met een engelengeduld proberen de verzorgers de zeehondenpups te verleiden. Steeds weer een visje aanbieden en hopen dat de zeehond de vis een keer gaat pakken en opeten.

Tenminste, de vis naar binnen laat glijden.

Als ik het allemaal moet geloven, dan kan het soms een paar maanden duren voordat dat echt gaat lukken.

Tot die tijd teert de zeehond op zijn eigen lichaamsvet.

 

In de mensenwereld gebeurt er iets vergelijkbaars. Niet met mensenbaby’s, maar met volwassen werknemers.

En niet voor een paar weken, maar voor de lange duur.

Wist je dat er werkgevers zijn, die hun werknemers stevig pamperen?

Goed voor hen zorgen, zodat je als werknemer in een gespreid bedje komt. Niet alleen in de inwerkperiode, maar ook nadien.

Dat lijkt misschien aantrekkelijk, maar er zit ook een groot risico aan.

 

Jaren aan de borst van je werkgever eist zijn tol. Ook al merk je dat pas als je op jezelf teruggeworpen wordt.

Met name bij beëindiging van je dienstverband.

Ik zie dat bij coachklanten, die jarenlang gewerkt hebben in een ‘beschermde’ werkomgeving waar nagenoeg alles met betrekking tot werk en loopbaan voor hen geregeld werd.

Komt dat werk te vervallen, dan moeten ze opeens op eigen benen staan. Niet wetend hoe ze hun vis moeten vangen.

Ze hebben het immers nooit hoeven leren, want zelf sturen in hun loopbaan en zelf de regie pakken hebben ze nooit hoeven doen.

Loopbaanpaden waren uitgestippeld, evenals de opleidingen als weg om hogerop te komen.

 

Gelukkig komt er steeds meer besef dat de tijd van pamperen en verzorgen achter ons ligt.

Met de komst van de zesde generatie werkenden op de arbeidsmarkt, na babyboomers, generatie X, de xennials, generatie Y (millennials), generatie Z en generatie Alpha.

Als het gaat om inzetbaarheid en vitaliteit komt er steeds meer evenwicht tussen medewerker en organisatie.

Medewerkers willen steeds meer verantwoordelijkheid en eigenaarschap pakken ten aanzien van hun eigen inzetbaarheid.

De organisatie moet hierbij vooral faciliterend zijn en het goede gesprek willen voeren.

En dat is maar goed ook.

Want je kunt beter al vroeg leren hoe je je vis moet vangen, in plaats van dat je als volwassene ontheemd en onthand aan de kant komt te staan.

En moet teren op het vet op je botten.

 

 

Wat zijn jouw ambities naar de toekomst?

In welke richting wil jij je verder ontwikkelen?

Neem zelf de verantwoordelijkheid voor je eigen loopbaan. Pak zelf de regie en leer hoe je jouw voorstel kunt doen, hoe je voor een specifieke werkgever van betekenis kunt zijn.

 

Ik help je graag jouw ideale werk realiseren, zodat je ‘s morgens energiek je bed uit komt, vol zin om een nieuwe dag te beginnen en aan het werk te gaan.

Klik hier en boek een afspraak in voor een oriënterend gesprek.

 

 

 

 

In de nieuwsbrief van uitgeverij Boom Management las ik een interessant artikel over een interview met bokser Nouchka Fontijn.

Een interview naar aanleiding van haar eind december 2024 verschenen boek met als titel ‘Vallen en terugslaan’.

In haar artikel deelt ze hoe ze leerde focussen op wat écht belangrijk is.

Zij zegt daarover:

‘Focus betekent voor mij het vol kunnen concentreren op je taak. Op één taak. Zodat je niet links gaat, niet rechts gaat, maar recht op je doel af.

Een laserfocus, die zo krachtig is omdat al het licht – alle aandacht – slechts naar één enkel punt gaat. Kortom: eyes on the prize.‘

 

Voor Nouchka betekent focussen dat als je gaat trainen, je écht gaat trainen. Dat je alles buiten de sportzaal even vergeet.

En dat je bijvoorbeeld als je op de weg bent, je echt met de weg bezig bent en niet nog even wat appjes stuurt. En dat als je eet, je bewust bezig bent met je eten. En als je een doel nastreeft, dat je bezig bent met het behalen van dat doel.

 

 

Wil je kunnen focussen, dan moet je je doel haarscherp hebben  

Je moet goed weten wat je doel precies is.

Naar zichzelf kijkend zegt ze: ‘Wilde ik een ‘goede’ bokser worden, wilde ik prijzen pakken in Europa, wilde ik deelnemen aan de Olympische Spelen, of wilde ik daar voor olympisch goud gaan? Mijn doelen haarscherp voor ogen hebben, hielp me om ze daadwerkelijk te bereiken.’

Gaandeweg haar carrière kwam ze erachter hoe belangrijk het is om een doel voor ogen te hebben. Een doel, een speerpunt waarvan je hart sneller gaat kloppen. Vooral op zware momenten was het heel belangrijk voor haar om scherp voor ogen te hebben wat ze wilde bereiken. Dat konden momenten zijn waarop ze tegenslagen te verduren had, of momenten waarop haar motivatie om de zware trainingen te voldoen, ver te zoeken was.

 

Voor iedereen met ambities in het leven

‘De overeenkomsten tussen boksen en het leven zijn oneindig’, zegt Nouchka Fontijn.

Zo zie ik als loopbaancoach parallellen tussen boksen en werk maken van mooi werk.

Wil je je ambities waarmaken, zorg dan dat je je doel haarscherp hebt. Dat helpt je om je doel te bereiken.

Focus op wat je te doen staat om je doel te realiseren. Zoals Nouchka zegt: ‘Op één taak. Zodat je niet links gaat, niet rechts gaat, maar recht op je doel af.’

En word je figuurlijk een keer neergesabeld, laat je niet van de wijs brengen, maar kom weer krachtig overeind en ga de uitdaging aan.

Mooi werk realiseren is net als boksen incasseren en weer uitdelen. Jezélf leren kennen, maar ook de ander. Het is focussen, omgaan met druk en tegenslagen en leren om weer op te staan wanneer je valt.

 

Kun je in dat proces wel een trainer, coach gebruiken?

Neem gerust contact met me op.