Waar je de tijd vindt om iets toe te voegen aan je kwaliteit van leven  

Tijd tekortkomen, misschien herken je dat. Ikzelf had er van tijd tot tijd last van. Met als gevolg dat ik ‘te druk was in mijn hoofd’.  

Vroeger werd weleens tegen mij gezegd: ‘als je geen tijd hebt, dan moet je maar tijd maken’. Maar zo werkt dat niet. De kwantiteit van tijd kun je niet vergroten. Wel de kwaliteit.  

Al jaren nu, start ik mijn dag met een wandeling. Nog voor mijn ontbijt. Meestal zo rond half acht. Soms nog wat vroeger, als de vogels me met hun gekwetter eerder gewekt hebben dan mijn wekker.   

Ik loop de straat uit, het Bongerds pad in en zit gelijk in het groen. Het is voor mij iedere keer weer genieten met al mijn zintuigen. Het inademen van de frisse ochtendlucht, het zien van de beweging van het water in de Berkel, de geluiden van de eenden, de ganzen en de vogels en andere dieren in het vogelpark.  

Ik ontmoet een enkeling die zijn hond uitlaat op de vroege morgen. En op mijn terugweg de tegemoetkomende docenten en leerlingen van het Bongerdsschooltje en van het Stedelijk. Kennelijk pas ik zo langzamerhand in hun beeld, want wederzijds wordt er vriendelijk gegroet.   

Ondanks dat ik elke dag dezelfde route loop, zie ik elke dag weer iets anders en hoor ik elke dag weer andere geluiden. Als ik er maar voor opensta. 

Mijn ochtendwandeling voegt echt iets toe aan mijn kwaliteit van leven. Het is voor mij een waardevol begin van mijn dag.  

Totaal anders dan hoe ik jaren terug mijn dag begon. Nog voordat ik naar de badkamer ging, zette ik mijn computer aan. Om te zien wat er in mijn inbox was binnengekomen.  

Nu ga ik na mijn wandeling in alle rust ontbijten. Mijn telefoon blijft op mijn werkplek. Zo rond negenen start ik mijn computer op. Van negen tot tien ‘tune ik in’ op mijn dag en vanaf tien uur heb ik mijn afspraken.  

Hoe is dat voor jou?  

Heb jij het gevoel dat je met regelmaat tijd tekort komt? En vraag je je af waar je de tijd vindt om iets toe te voegen aan je kwaliteit van leven?  

Helaas zitten er in een week maar 168 uur en daarmee moet je het doen. Bovendien is het ook nog eens zo, dat je van die 168 uur gemiddeld zo’n 90 uur kwijt bent aan wat men noemt persoonlijk onderhoud. Denk daarbij aan slapen, aan- en uitkleden, persoonlijke verzorging, eten, drinken, opruimen, administratie.  

Je houdt dan dus nog maar 78 uur over om ‘vrij’ te besteden. En van die 78 uur is het dan ook nog maar heel persoonlijk wat jij als ‘vrij’ ervaart. Bijvoorbeeld je werk.  

Het is dan ook goed om je af te vragen wat zodanig belangrijk voor je is, dat je daar tijd voor vrij wilt maken. Waar word je echt blij van? Wat geeft jou energie? Wat is waardevol voor jou?  

Richt je tijd kwalitatief in. Wees daarbij trouw aan je waarden. Stop met waar je niet gelukkig van wordt. En stop met nadenken en idealiseren. Kom in beweging, zet stappen.  

Vind je het moeilijk om ‘de vinger erachter te krijgen’ waaraan het schort in je huidige werk?  

Of misschien breder: hoe je werk zich verhoudt tot wat naast je werk belangrijk voor je is? 

Neem gerust contact met me op en maak een afspraak voor een oriënterend gesprek. Dat kan met deze link.

Maak ruimte als je niet gelukkig bent met je werk

Feliciteer …… met 18 jaar dienst bij ……

Vul zelf maar in.

Met enige regelmaat stuurt LinkedIn mij zulke berichtjes. Jij krijgt ze vast ook, maar dan over jouw connecties.

Ik weet niet wat zulke berichtjes bij jou oproepen, maar ik word er een beetje ongemakkelijk van. Want ik weet lang niet altijd of ik een lang dienstverband bij een en dezelfde werkgever een verdienste vind of juist niet.

Zeker als ik weet dat de betreffende persoon eigenlijk graag iets anders wil, maar om wat voor reden dan ook, het niet lukt om de bakens te verzetten.

Ik voel dan aarzeling om op de knop te drukken en te feliciteren. Over het algemeen doe ik het ook niet.

Bovendien houd ik niet van standaardberichtjes. En is een standaardberichtje van LinkedIn eerder een uitnodiging om een persoonlijk bericht te sturen.

Maar zoals gezegd, feliciteren bij langjarige dienstverbanden doe ik maar zelden.

Dat is anders bij meldingen van LinkedIn over een nieuwe functie voor een van mijn connecties.

Daar word ik echt nieuwsgierig van. Ik ben oprecht benieuwd welke functie het geworden is en ik klik algauw op de link naar het profiel.

Ik vind het mooi om te zien hoe mensen stappen durven zetten. Soms na een korte of lange periode van twijfel. Of onvoldoende durf om het bekende los te laten.

Als mensen over hun drempels durven stappen, dan word ik echt blij, zeker als ik de voorgeschiedenis ken.

En ja, dan type ik graag even een persoonlijk berichtje. Een nieuwe functie vind ik oprecht een felicitatie waard.

Het getuigt van moed om het bekende los te laten en je vleugels uit te slaan.

Hoe is dat voor jou?

Zou je graag stappen willen zetten in je loopbaan, maar heb je niet de moed om dat te doen? Misschien ook omdat je niet weet wat je anders wilt?

Laura Koekenberg, een van mijn oud-coachklanten, zegt daarover:

“Ben jij niet gelukkig met je werk?

Als dat gevoel je overkomt, dan moet je daar ruimte voor maken.

Vraag hulp, de weg naar geluk ligt er, maar je moet er gewoon doorheen. Je gaat er gewoon komen.”

Dat er doorheen gaan niet echt gewoon is en dat je er ook niet echt gewoon gaat komen is te zien en te beluisteren in onderstaande video:

Zoek je net als Laura uitdaging, onafhankelijkheid en zelfstandigheid?

Of:

Heb je het gevoel dat je je kwaliteiten onvoldoende benut en dat je meer kunt, maar dat dat in je huidige werk niet tot ontplooiing komt?

Zoek je meer zingeving en meer voldoening in je werk?

Vraag je je af WAT WIL IK NOU ECHT?

Of heb je op dit moment geen baan, maar wil je je beraden op een volgende stap in je loopbaan?

Neem gerust contact met me op en leg je vragen en dilemma’s aan me voor in een oriënterend gesprek.

Aan zo’n gesprek zijn geen kosten verbonden en het verplicht je tot niets.

‘Mama heeft een vakantiebaan’; dat zeiden onze twee oudste kinderen over mijn docentschap bij Fontys Hogescholen en later de Academie Mens en Arbeid in Tilburg.

Zo’n uitspraak komt natuurlijk niet uit de lucht vallen. Ik realiseer me heel goed dat ik daar zelf een aandeel in had.

Een paar jaar daarvoor had ik de kans gegrepen om weer aan het werk te gaan. Ons tweede kindje was toen 1 jaar oud. Bij de afdeling Algemene Onderwijskunde waren ze op zoek naar vervanging voor een docent die gebruik wilde maken van studieverlof, om ruimte te hebben voor zijn promotieonderzoek. Aan mij, als afgestudeerde in de orthopedagogiek, de vraag of ik hem zou willen vervangen. Ik had ik daar wel oren naar. Onder voorwaarde dat ik het voor mezelf goed kon regelen.

Gereguleerde kinderopvang was er niet. En ik denk dat mijn ouders en mijn schoonmoeder vreemd gekeken zouden hebben als ik hen zou vragen om een dag op onze twee kinderen te passen. Ik was in elk geval niet op dat idee gekomen.

Dat werd dus een briefje ophangen op het prikbord van de universiteit. In de hoop dat we daarop een reactie kregen. En ja, dat lukte. Het briefje werd opgemerkt door een student en die tipte zijn moeder. Zo kwam Riet op ons pad. Onze kinderen noemden haar onze hulpmoeder. Ze is jarenlang bij ons gebleven.

Elk uur dat ik weg was voor mijn werk, was Riet bij ons in huis. Zij zorgde voor uiteindelijk onze vier kinderen en de nodige huiselijkheid. Ze deed de strijk, als die er was en trof voorbereidingen voor de avondmaaltijd. De pannen stonden gereed als ik thuiskwam. Naast Riet hadden we Jo, die twee dagdelen in de week ervoor zorgde dat ons huis op orde bleef.

Voor mij was dat heerlijk werken, wetend en voelend dat de kinderen niets tekortkwamen. En ikzelf gefocust weer kon deelnemen aan het arbeidsproces, mijn expertise kon inzetten en me verder kon ontwikkelen.
En zoals ik jaren later van onze dochter te horen kreeg: ‘Ik ben blij dat ik jou als voorbeeld had’.

De goede voorzieningen die ik getroffen had betekenden dat ik een aanzienlijk deel van mijn inkomsten besteedde aan het ruimte creëren voor mezelf en om het thuis lekker te laten lopen. Die investering was het voor mij ruimschoots waard.

Een extraatje voor bijvoorbeeld vakanties bleef er nog wel over van mijn inkomsten. Vandaar ‘mama heeft een vakantiebaan‘.

© foto Martin Langbroek

Ik denk nog steeds met een goed gevoel terug aan het besluit dat ik toen genomen heb, want wie weet hoe het anders gelopen was. Het was voor mij dé springplank naar wat ik nu, enkele decennia later nog steeds ervaar als een mooie loopbaan.

Hoe is dat voor jou?

Zou jij graag stappen zetten in je loopbaan, maar lukt het je niet om een bruggetje te maken? Ben je geneigd om te denken in ja-maar in plaats van ja-en?

Grijp je kans, ook al vraagt het enige creativiteit om jouw wensen te realiseren. Laat je inspireren en creëer de ruimte die je nodig hebt om je te ontwikkelen. En durf te investeren in je eigen ontwikkeling. Je zult ervaren dat die investering zich ruimschoots terugverdient. Niet alleen materieel, maar vooral ook immaterieel.

Ben je toe aan een nieuwe uitdaging?

Wil je jezelf ontwikkelen, maar heb je onvoldoende zicht op je mogelijkheden en weet je nog niet hoe een volgende stap eruit moet gaan zien?

Neem gerust contact met me op en leg je vragen aan me voor. In een oriënterend gesprek onderzoeken we wat er nodig is om te komen tot een antwoord op jouw loopbaanvragen.

Benut nieuwe dagen en nieuwe kansen

Time flies, het is alweer 11 maanden geleden dat je het jaar-membership bent aangegaan voor Het Lab.

Dat berichtje kreeg ik van een van de assistenten van Aartjan van Erkel.

Ik kon me bijna niet voorstellen dat er alweer 11 maanden voorbij waren. Uit nieuwsgierigheid en ter bevestiging heb ik de laatste factuur nog even opgezocht in mijn boekhoudprogramma.

En ja hoor, het klopte helemaal. Kennelijk gaat de tijd veel sneller dan ik denk.

Dat besef heb ik vaker.

Het is goed dat ik daar af en toe door anderen op gewezen wordt.

Zo kreeg ik eind vorige maand een berichtje van ING:

Wauw, mooie mijlpaal!

Hoera! Jouw onderneming bestaat bijna 20 jaar.

Van harte gefeliciteerd met het bereiken van deze mijlpaal. Een topprestatie waar je trots op mag zijn.

Ik weet dat ik in 2002 mijn eigen coachpraktijk begonnen ben. Maar wanneer exact, dat heb ik niet paraat. En ik sta daar ook niet echt bij stil.

Wat ik me wel nog goed herinner van de start van mijn ondernemerschap, is een telefonisch contact met een adviseur van het pensioenfonds, het ABP. Ik wilde weten wat de consequenties zouden zijn van het starten van een eigen onderneming, voor mijn pensioen.

Ik kreeg het advies om nog eens goed bij mezelf te rade te gaan of ik wel helemaal wilde stoppen met mijn docentschap bij de hogeschool.

Als ik tot mijn 55^e een aantal uren bleef werken bij de hogeschool, dan had ik kennelijk recht op FPU. Dat was een prepensioenregeling voor werknemers in overheidsdienst en onderwijs. Op basis van die regeling kreeg je van je 55^e tot je 65^e een FPU-uitkering.

Maar op dat pensioen zat ik niet te wachten. Integendeel, ik wilde alle ruimte hebben om vorm en inhoud te geven aan mijn eigen onderneming. En wilde niet gebonden zijn aan nog een paar uurtjes in loondienst.

Bovendien, aan een leven als pensionada was ik nog lang niet toe. En eerlijk gezegd, nog steeds niet.

Ik geniet nog elke dag van mijn werk. Ik krijg er energie van. In de eerste plaats door het werken met mijn coachklanten. Ook vind ik het fijn om me te blijven ontwikkelen, als persoon en als professional.

Nog steeds investeer ik in opleiding en training. Zowel op het terrein van loopbaanbegeleiding en ontwikkelingen op de arbeidsmarkt, als op ondernemerschap en alles wat daarbij komt kijken.

Zo ben ik bijvoorbeeld member van het LAB van Aartjan van Erkel en laat ik me inspireren voor mijn schrijfwerk door zijn maandelijkse masterclasses.

Daarnaast ben ik lid van VIDM, Vaker In De Media, en volg ik professionele trainingen om mijn zichtbaarheid te vergroten en neem ik deel aan lunchbijeenkomsten met journalisten die tips en ervaringen delen hoe je makkelijk in contact komt met de pers.

Ik vind het fijn als ik gevonden word door een journalist. Vooral ook door journalisten waarmee ik niet eerder contact heb gehad, maar die mij benaderen met de vraag of ze me mogen interviewen voor een artikel. Zoals onlangs nog voor een artikel in het AD en een aantal regionale bladen, onderdeel van DPG Media.

Werk waar je energie van krijgt en waar je van geniet, dat gun ik jou ook.

Het is nooit te laat om je koers bij te stellen. En elke nieuwe dag biedt nieuwe kansen.

Laat je inspireren door mijn coachklanten, die bewust pas op de plaats maken om ruimte te maken voor iets nieuws, hetzij in loondienst dan wel als zelfstandige.

Coachklanten, die op basis van de informatie die ze hebben verzameld in hun loopbaantraject, vol vertrouwen hun ondernemingsplan uitwerken en het avontuur als zelfstandige aangaan. Ook al is het best een beetje spannend.

Wil jij ook stappen zetten in je loopbaan, maar heb je nog geen beeld van de richting die je uit wilt gaan?

Lees mijn boek ‘Wat wil ik nu echt?’

En wil je jouw vragen aan me voorleggen? Bel (0575-544588/ 06-54762865) of e-mail ([email protected])me gerust.

Graag maak ik tijd voor je vrij om jouw vragen te beantwoorden.