Een lange e-mail heeft hij me geschreven.

Na het ondertekenen van de vaststellingsovereenkomst is hij voortvarend aan de slag gegaan.

Hij heeft al volop gesprekken gevoerd met potentiële nieuwe werk- of opdrachtgevers.

Het lijkt erop dat er voor hem volop kansen zijn op de arbeidsmarkt.

Ook al moet natuurlijk nog blijken of interessante en prettige gesprekken daadwerkelijk leiden tot een mooie baan.

Deels is al duidelijk dat aanvankelijk enthousiasme van gesprekspartners bij nader inzien wat getemperd wordt.

Bijvoorbeeld uit bedrijfseconomische overwegingen.

 

Op dit moment ligt zijn focus op twee leuke bedrijven met naar zijn zeggen sympathieke mensen en mogelijkheden.

Maar terecht vraagt hij zich af:

Wat wil ik nou eigenlijk?

 

Bij beide bedrijven moet hij nog een vervolggesprek voeren.

Naar aanleiding daarvan zegt hij:

“Ik heb dus nog wel even”.

En:

“Ik zal de komende week gaan werken aan je opdrachten om je ook munitie te geven om vanuit jouw expertise mijn keuzeproces mogelijk te maken.”

 

Aan het uitwerken van die opdrachten is hij door de vele gesprekken die hij in korte tijd heeft gevoerd, nog niet toegekomen.

Vanuit mijn perspectief wordt de vraag ‘Wat wil jij zelf?’ steeds nijpender.

Het is dan ook goed dat hij zichzelf die vraag stelt.

En zich realiseert dat het antwoord op die vraag belangrijk is voor zijn zoekproces en de keuzes die hij daarin maakt.

 

Want vanuit mijn perspectief volgt hij tot nu toe de omgekeerde weg.

Hij volgt nu het pad van verkennen van mogelijkheden die bij hem zouden kunnen passen.

De mogelijkheden die zich voordoen zijn het uitgangspunt.

En hij kijkt vervolgens waar hij het beste in zou kunnen passen.

 

In mijn visie en aanpak ben jij het uitgangspunt.

Jij bent de bron.

 

Je hebt een helder beeld van je wilt.

Vervolgens ga je onderzoeken welke concrete mogelijkheden op de arbeidsmarkt passen in het profiel van jouw ideale werk.

 

Dat doet me weer denken aan een uitspraak van een van onze zonen, jaren geleden; “Ik pas die broek”.

In plaats van “Die broek past mij”.

Welke positie kies je? Wie of wat plaats je in het middelpunt?

Zeker bij zoiets belangrijks als werk, lijkt het mij cruciaal om jezelf in het middelpunt te zetten.

Dus jij als uitgangspunt.

 

Bepaal welke van jouw kwaliteiten je relatief het liefste inzet in het werk dat je doet en waar je relatief ook het beste in bent.

Onderzoek wat voor jou een omgeving is waarin jij goed gedijt.

Gedij je bijvoorbeeld het best in een klein familiebedrijf of bij een grote organisatie?

En waaraan wil je een bijdrage leveren?

Is dat bijvoorbeeld aan de groei/ontwikkeling van een organisatie of is dat bijvoorbeeld aan de kennisverbreding op jouw vakgebied?

Hoe ziet het profiel van je ideale werk eruit?

Wat wil je, waar wil je dat en wat is verder daarbij belangrijk?

 

Als je het bovenstaande scherp hebt, dan heb je criteria waar je keuzes aan af kunt meten.

Die criteria kun je zelfs nog een wegingsfactor meegeven.

 

Er zijn dus nogal wat afwegingen waarvan ik denk dat het goed is om die te maken, alvorens te komen tot een keuze.

Als werk tenminste meer voor je betekent dan alleen een bron van inkomsten.

 

 

Zou je wel ander werk willen, maar ben je geneigd om vooral te zoeken naar vacatures?

Om aan de hand van de beschrijving te beoordelen of je daarin past?

Bepaal eerst eens wat je zelf wilt. En onderzoek dan welke opties daarin passen.

Kom je daar zelf niet uit en kun je wel wat hulp gebruiken? Je weet me te vinden.

 

 

 

 

En niet om geld te verdienen.

Dat is de rotsvaste overtuiging van Ricardo Semler, Braziliaanse ondernemer en bestsellerauteur.

Die overtuiging stamt al uit de jaren 80.

Toen nam hij het machinebedrijf Semco van zijn vader over en raakte overspannen.

 

Hij besloot daarop een bedrijf te creëren waarin hij zelf graag zou willen werken.

Hij ontsloeg eerst 2/3 van het zittende management.

Vervolgens liet hij de rest van het personeel alles zelf bepalen; de werktijden, het salaris en ook hun managers.

Ook dat laatste pakte in de praktijk goed uit, want medewerkers kiezen iemand aan wie ze hun succes willen toevertrouwen.

 

Hij stelde fabriekscomités in, met vertegenwoordigers van alle bedrijfsfuncties.

Die comités kregen de bevoegdheid om te beslissen over alle aspecten van productie en verkoop.

Werknemers werden gezien en behandeld als de volwassenen die ze zijn.

Regels en procedures werden bijna volledig overboord gezet.

 

Voor zijn hotel Boutanique werden de medewerkers gekozen op basis van de vraag: mag je hem of haar? Wil je met hem of haar werken?

De mensen die de selectie deden, hadden geen lijst met competenties. Het was dus een keuze op basis van intuïtie.

 

Bij zo’n organisatie zou mijn coachklant graag werken.

Of mooier nog, als coördinator een organisatie managen volgens de ideeën van Semler.

 

Want waar hij nu zit, trappen directeur en MT naar zijn mening regelmatig op de rem.

Jarenlang heeft hij als freelancer gewerkt.

Hij ziet creatieve oplossingen, maar ziet het bedrijf geen keuzes maken.

Werk kost hem veel energie en hij krijgt er geen energie voor terug.

Hij krijgt geen waardering voor zijn werk en kan in zijn werk niet zichzelf zijn.

 

Hij is dan ook op zoek naar werk waarin hij zich nuttig kan voelen.

In een pure en oprechte omgeving.

Het is dan ook geen wonder dat het gedachtegoed van Semler hem aanspreekt.

Zowel bedrijfsgericht als mensgericht.

 

Toevallig (hoezo toevallig?) zag ik op de dag van het gesprek met mijn coachklant, een documentaire van IMU BV; de Internet Marketing Unie.

Tonny Loorbach en Martijn van Tongeren zijn de eigenaren.

De manier waarop zij hun organisatie hebben vormgegeven doet me denken aan de ideeën van Semler.

 

Ik vind het mooi om van hen te horen dat ze bij de selectie van nieuwe medewerkers in de eerste plaats kijken naar de persoon; of die past in de groep.

Of ze met zo iemand graag een biertje zouden drinken.

En of ze graag samen op vakantie zouden gaan.

Het team moet volgens hen het gevoel geven van een hechte familie.

 

En bij selectie kijken ze eerder naar de potentie van een persoon dan naar zijn skills.

 

De medewerkers krijgen veel vrijheid.

Vrijheid zonder eenzaamheid is hun slogan. En in vrijheid verbonden.

Medewerkers hebben geen omlijnde functies, maar verantwoordelijkheden die ze in vrijheid in kunnen vullen.

Hoe ze dat willen doen en waar ze dat doen, is aan hen.

 

Ik vind het ook mooi hoe Tonny Loorbach onder één paraplu inmiddels zes bedrijven heeft en een zevende in de opstart.

En om te groeien moet je durven loslaten, zegt hij.

 

Dat geldt ook voor jou.

Zeker als je niet gelukkig bent met het werk dat je doet.

 

Verandering is eng en mensen doen niet graag enge dingen.

Tenminste, de meesten niet.

Conservatisme kun je zien als een uiting van angst.

Het is een fundamentele menselijke angst om controle kwijt te raken, om het onbekende te omarmen.

Mensen willen geen controle loslaten, omdat ze dan de richting niet kunnen bepalen.

 

Volgens Semler zijn we hokjesmensen geworden en leven we in hokjesverband.

 

 

Ons leven is ingekaderd.

Zodanig dat voor veel mensen alleen iets ingrijpends hen tot verandering kan brengen.

Bijvoorbeeld een ernstige ziekte, een burn-out, een ontslag.

 

 

Durf uit je kader te stappen.

Sluit het verleden af en kijk met nieuwe ogen wat de wereld je brengt.

En wie weet, blijkt onvoorspelbaarheid een van de mooiste dingen in het leven.

Ook voor jou.

 

 

Vind je het te spannend om op eigen houtje het avontuur aan te gaan?

Graag loop ik als gids met je mee.

Je weet hoe je me kunt contacten.

 

 

 

 

Slim waren ze, Daan van Renselaar en Wilco van de Kamp.

Acht jaar geleden hebben ze Stella fietsen opgericht.

Met een omzet van honderd miljoen euro is Stella marktleider in e-bikes.

 

Zelf heb ik geen Stella en ook geen e-bike.

Ik heb een mooie, sportieve, snelle fiets, waarop ik op eigen kracht heel wat kilometers weg kan trappen.

 

 

 

Toch vind ik het mooi hoe van Renselaar en van de Kamp succesvol hebben ingespeeld op de behoeften in de markt.

Hoe zij hun business hebben opgezet en hoe ze gegroeid zijn tot wat ze nu zijn.

 

Het begon vanuit de schuur van de ouders van Daan van Renselaar in Nunspeet.

Daan’s moeder wilde graag een elektrische fiets. Maar ze liep aan tegen de hoge prijzen van de beschikbare e-bikes.

 

Bovendien had ze nog een ander probleem.

Want hoe laat je zo’n zware elektrische fiets van 30 tot 35 kilo, snel repareren als een reparateur ver weg zit?

Zeker als je zelf niet mobiel genoeg bent om die zware fiets weg te brengen.

 

Zo begon het en zo sleutelde Daan van Renselaar acht jaar geleden zijn eerste e-bike in elkaar.

En ja hoor, in het schuurtje achter z’n ouderlijk huis.

 

Nu verwachtte ik dat Stella de naam van zijn moeder is, maar dat is niet het geval.

‘Stella’ is ‘ster’ in het Latijn en het Italiaans.

Een ster blinkt en ‘ster’ staat ook voor uitblinken.

En uitblinken wil Stella met zijn e-bikes.

 

Om te beginnen blinken ze uit door de prijs.

In vergelijking met andere merken e-bikes.

Zij werken zonder tussenhandel (groothandel en fietsenwinkels).

Kennelijk scheelt alleen dat al, 40% op de prijs.

 

Maar ook blinken ze uit door hun service.

Je hoeft zelf niet te gaan slepen met je e-bike, als die onderhoud vraagt of gerepareerd moet worden.

Zij bieden service aan huis.

Ook al hebben ze inmiddels een aantal servicecentra, verdeeld over het land.

 

Service aan huis is duidelijk een van hun Unique Selling Points.

Die service kost hen wat, maar levert hen veel meer op, dan dat het hen kost.

 

Lef hebben en lef blijven hebben om door te gaan; dat is hun devies als ondernemers.

Evenals het hebben van een stip op de horizon.

En die stip, die hebben ze.

In Duitsland hebben ze al voet aan de grond. En België en Denemarken volgen nog.

 

En ze gaan door met handig inspelen op ontwikkelingen.

Eerder dit jaar zijn ze hun Bike Project gestart.

Daarmee spelen ze handig in op aandacht voor duurzaamheid en ontwikkelingen op het gebied van mobiliteit.

 

Hun Bike Project is een onafhankelijk e-bike leasebedrijf:

“Onafhankelijk omdat iedereen bij welke fietsenwinkel dan ook, en dat geldt ook voor online, via Bike Project een e-bike kan aanschaffen.

De winkel, het merk, het maakt niet uit. De e-bike hoeft niet per se via Stella Fietsen gekocht te zijn”.

 

 

Ontwikkelingen bijhouden, zowel economisch, maatschappelijk, politiek, als op je vakgebied is cruciaal.

Wil je aan kunnen sluiten bij ontwikkelingen en behoeften in de markt.

En dus succesvol zijn in je loopbaan.

 

Dat geldt niet alleen voor ondernemers.

Maar voor professionals in zijn algemeen.

 

Naast inzicht in die ontwikkelingen moet je heel helder hebben wat jij als professional te bieden hebt.

Zodat je een koppeling kunt maken tussen wat de markt nodig heeft en wat jij met jouw kwaliteiten in de markt wilt zetten.

Of je nu wilt werken in loondienst of als zelfstandige.

Dat maakt in principe geen verschil.

 

 

In mijn programma ‘Bouw je ideale loopbaan’ leer je hoe je zicht krijgt op ontwikkelingen in de markt.

Hoe je scherp krijgt wat jij te bieden hebt, dus wat jouw kwaliteiten zijn.

En hoe je de koppeling maakt tussen wat jij te bieden hebt en waar de markt behoefte aan heeft.

 

Lees hier wat het programma jou te bieden heeft en uit welke opties je kunt kiezen.

 

En wil je eerst je vragen aan me voorleggen?

Maak een afspraak met me voor een oriënterend gesprek. Klik daarvoor op deze link.

 

 

 

 

Do Ho Suh groeide op in Zuid-Korea. Hij studeerde daar schilderkunst.

Om zijn kunststudie voort te zetten verhuisde hij naar de Verenigde Staten. Voor hem was dat één van de moeilijkste beslissingen van zijn leven.

Tegelijkertijd ook een van de belangrijkste.

Door zijn eigen thuis achter te laten, ging hij voor het eerst nadenken over en werd hij zich bewust van het concept ‘thuis’ als zodanig.

Dat een huis meer is dan een fysieke structuur van muren.

En dat je ergens thuis voelen ook een emotioneel en psychologisch concept is.

 

Een fijn huis, een thuis voelt als een (tweede) huid.

Zoals ook een kledingstuk zo lekker kan passen, dat je je daarin helemaal thuis voelt.

Misschien herken je dat.

Ik vind het grappig dat we het dan ook hebben over een ‘woontrui’ of een ‘huispak’.

 

Door zijn verhuizing van Zuid-Korea naar de Verenigde Staten raakte Do Ho Suh gefascineerd door hoe we ons als mens verhouden tot de ruimtes waarin we leven.

En wat het betekent om ‘thuis’ te zijn.

In zijn werk als kunstenaar komt dit thema op allerlei manieren naar voren.

 

Do Ho Suh: Hubs        © foto: Martin Langbroek

 

Zo maakte hij bijvoorbeeld prachtige architecturale werken van heel transparante stoffen en ontwikkelde hij een bijzondere techniek, de zogenaamde thread drawing.

Ik vond het mooi om een en ander te zien op de tijdelijke tentoonstelling van zijn werk in museum Voorlinden in Wassenaar.

 

 

Je thuis voelen beperkt zich overigens niet tot je thuis voelen in je huis.

Je thuis voelen is ook belangrijk op en in je werk.

Als je werk inhoudelijk en jouw werkomgeving optimaal bij je passen, dan voelt dat als ‘thuiskomen’.

In die formulering hoor ik dat ook wel eens van mijn coachklanten.

 

Maar matchen werk en werkomgeving niet (meer) met jou, dan voelt dat anders.

Soms kun je je daarvan pijnlijk bewust worden.

 

Dat overkwam een van mijn coachklanten, toen ze na zwangerschapsverlof en ouderschapsverlof weer terugkwam op haar werk.

 

Dat haar werk niet goed meer bij haar paste, was voor haar verlof al duidelijk voor haar.

En daardoor aanleiding om een coachtraject te starten.

Door haar verlof had ze het coachtraject tijdelijk ‘on hold’ gezet.

Maar toen ze na haar verlof de draad op haar werk weer oppakte, kwam bij haar keihard binnen dat de organisatie waar ze werkte haar ‘huis’ niet meer was.

Ontredderd en in tranen verliet ze het pand.

 

Zover hoeft het niet komen.

Durf tijdig oprecht en eerlijk in jouw eigen spiegel te kijken.

Durf een beslissing te nemen, ook al vind je dat moeilijk.

Durf los te laten en bij te sturen.

 

En weet je niet wat beter bij jou zou passen dan jouw huidige werk?  

Lees mijn aanbod betreffende het programma ‘Bouw je ideale loopbaan’.

In een kleine groep (maximaal zes deelnemers) ga je drie dagen lekker interactief aan het werk.

Aan de hand van een bewezen effectief trainingsprogramma, begeleid door mij als jouw trainer/coach.

Tussen de trainingsdagen in, ben je bezig met het uitwerken van je opdrachten en heb je contact met de mededeelnemers en met mij als jouw coach.

Met nog wat nawerk na dag 3, sta je gereed om het werk te realiseren dat optimaal bij jou past.

 

Dat is werk waarvan je energie krijgt.

Werk waarvoor je ’s ochtends fit je bed uit komt, met zin om aan het werk te gaan.

En werk waarbij je na een werkdag weer lekker opgeladen en met voldoening huiswaarts keert.

 

 

Wil je in een face to face gesprek helder krijgen of het programma ‘Bouw je ideale loopbaan’ bij jou past?

Neem gerust contact met me op.