Laat je niet leiden door schuldgevoel, maak je keuze op grond van je persoonlijke missie

 

“Vrouwen moeten af van dat eeuwige schuldgevoel over hun gezin. Ze zouden zich eerder schuldig moeten voelen over het feit dat de overheid zo veel in ze heeft geïnvesteerd” (Dr. M.Bussemaker, minister van O, C en W in interview in Trouw, zaterdag 11 mei).

 

Die uitspraak van Jet Bussemaker heeft felle reacties losgemaakt. Niet alleen op Social Media, maar ook op fora in de dagbladen.

 “Wij zijn mijn vrouw dankbaar”, “ Zij wil niet zo keihard werken”, “Huismoeder is een eretitel” en “Ik doe wel vaak boodschappen”, aldus een aantal  carrièremannen in NRC (maandag 13 mei).

Maar ook geluiden die Bussemaker ondersteunen zijn te horen:

“Jet Bussemaker heeft een punt, echt” ( Rosanne Hertzberger in NRC 13 mei).

“Goed dat Bussemaker de zweep over de man haalt” (Margriet van der Linden in Volkskrant, woensdag 15 mei)

 

Kennelijk is emancipatie een gevoelig onderwerp. Door het aanbieden van de Emancipatiebrief aan de Tweede Kamer is het onderwerp ook weer even helemaal hot.

 

Ik realiseer me goed dat emancipatie vooral een maatschappelijke en politieke kwestie is. Aan emancipatie zit echter ook een persoonlijke, individuele kant.

Emancipatie heeft alles te maken met zelfsturing, zelf richting geven aan je levensloopbaan op grond van jouw persoonlijke missie. En aan de hand daarvan je keuzes bepalen.

 

 

Voor zowel man als vrouw, de keuze is aan jou

 

Wist je, dat tot de vijftiger jaren veel patronen betreffende de man-vrouw verhouding door overheidsbeleid geregeld waren? En voor een deel in de wet waren vastgelegd?

Bijvoorbeeld dat vrouwen in overheidsdienst tot 1957 ontslagen werden als ze trouwden, ook leerkrachten in het onderwijs.

Wist je dat volgens de huwelijkswetgeving juridisch gesproken de man de baas in huis was? Dat getrouwde vrouwen zelfs tot 1956 volgens de wet handelingsonbekwaam waren? En dat tot 1984 bij wet geregeld was dat de mening van de man de doorslag gaf bij zaken als woonplaats en beslissingen over de kinderen?

Dat kun je je nu toch bijna niet meer voorstellen. En eerlijk gezegd wist ik, zelf getrouwd in 1974, ook niet dat het zo was.

 

Maar gelukkig voor vrouwen (en misschien ook wel voor mannen), staan sinds 1985 zelfstandigheid, keuzevrijheid en verantwoordelijkheid centraal in het emancipatiebeleid van de overheid.

Wat betreft de overheid heb je dus alle ruimte om je eigen koers te varen, je eigen keuzes te maken en jouw invulling te geven aan leven en werk.

Ongeacht of je man of vrouw bent.

Het is aan jou als vrouw om al dan niet te gaan studeren, te gaan voor een topbaan, een parttime baan of bewust te kiezen voor een rol als huismoeder.

Het is ook aan jou als man om jouw keuze te maken uit de diverse alternatieven.

 

 

“Huismoeder is een eretitel”

 

Dat is een uitspraak van Rob Weijnen (51) in NRC. Hij is getrouwd met Wiecky (36) en hij heeft twee dochters (11 en 4).

“Soms ontmoeten mijn vrouw en ik mensen op vakantie. Wat voor werk doen jullie? vragen ze dan. Antwoordt mijn vrouw: ik ben gewoon huismoeder. Ik zeg er dan altijd bij dat ‘huismoeder’ een eretitel is. Dat ze daar niet zo geringschattend over moet doen.

Wiecky Weijnen heeft twee Masters gedaan. Ze heeft nooit een betaalde baan gehad.

Kennelijk verwacht de buitenwereld dat zowel Wiecky als haar man een baan hebben. Dat is het patroon, zeker binnen bepaalde groepen.

Ik heb de indruk dat Rob zich geroepen voelt om de positie van zijn vrouw als huisvrouw te verdedigen. Of zo je wilt te verstevigen. Want anders had hij zijn uitspraak “Huismoeder is een eretitel” niet hoeven doen.

Kennelijk hebben mensen vaak de behoefte om hun keuze te verdedigen. Men voelt zich ter verantwoording geroepen. En mogelijk aangevallen op de keuze die men heeft gemaakt. Zeker als het gaat om basale keuzes, zoals de rol in werk en gezin.

Met als resultaat dat je je onnodig tekort geschoten of schuldig kunt voelen met betrekking tot de keuze die je hebt gemaakt.

 

Vanuit mijn visie als professional heb ik geen inhoudelijk oordeel over keuzes zoals boven genoemd, maar ik vind wel dat deze basale keuzes expliciet in lijn met je eigen koers moeten zijn.

 

 

Weten waar jij voor gaat en staat: jouw persoonlijke missie

 

Eigen keuzes maken, dat veronderstelt dat je weet wat belangrijk voor je is. Dat je weet waar je voor gaat en waar je voor staat. En dat heeft alles te maken met jouw persoonlijke missie.

Een persoonlijke missie formuleer je niet zomaar. Het vraagt het nodige onderzoek om duidelijk te krijgen wat met name belangrijk voor je is. Dat is een proces van opsporen en ontrafelen. Om vervolgens je persoonlijke missie daadwerkelijk te kunnen formuleren en je die eigen te kunnen maken.

 

Goed weten wat je wilt; een mooi voorbeeld daarvan is Barbara Baarsma.

Ik las een artikel over haar in Intermediair.

Zij was een van de kandidaten voor de functie van directeur van het Centraal Planbureau (CPB). Ze besloot zich overigens niet beschikbaar te stellen.

Zij gaat echter wel voor een topbaan. “De meeste vrouwen willen nou eenmaal niet fulltime werken. Een topfunctie vereist een werkweek van meer dan vijf dagen. Als je dat niet wil, moet je ook niet zeuren over een glazen plafond”, aldus Barbara Baarsma.

De zaken thuis heeft zij overigens goed voor elkaar. De reden dat ze “zo lekker kan werken” is dat ze het thuis “zo ongelooflijk goed heeft” zegt ze. Het combineren van haar werk met “de drie heren thuis”, is dan ook haar grootste trots.

 

 

Je persoonlijke missie als meetlat

 

Sociale verwachtingspatronen zijn van invloed op je keuzes.

Een keuze wordt gemakkelijk als je weet waarvoor je gaat en staat.

In de meeste trajecten bij MEER WAARDE IN WERK speelt de formulering van je persoonlijke missie een belangrijke rol.

Je persoonlijke missie werkt als meetlat. Als je je persoonlijke missie hebt eigen gemaakt en geïnternaliseerd, dan durf je eigen keuzes te maken.

Dan laat je je niet langer van de wijs brengen door wat de buitenwacht (en soms je partner) van je verwacht. Dan zullen uitspraken van anderen je ook minder raken, want jij weet immers zelf het beste waarvoor je doet wat je doet.

Je voelt je niet aangevallen en je hoeft je niet krampachtig te verdedigen.

 

En je hoeft zeker niet te roepen dat je niet bevoogd wilt worden.

 

 

 

Kun jij wel wat hulp gebruiken bij het formuleren van je persoonlijke missie?

Bel (0575-544588 / 06-54762865) of e-mail ([email protected]) me voor het maken van een afspraak voor een oriënterend gesprek.